اوتیسم محدودیت شدید و بنیادی در چندین زمینه مهم رشد می‌باشد. تعامل و ارتباط و همچنین رفتار متقابل اجتماعی و توانایی بهره‌گیری از تخیلات. جهت تشخیص اوتیسم لازم است که علائم رفتاری در تمام زمینه‌های ذکرشده فوق قبل از سن 3 سالگی در شخص موجود باشند.
حتی در صورتی که والدین متوجه شوند که در دوران شیرخوارگی مشکلاتی وجود دارد، تشخیص اوتیسم پیش از سن هجده‌ماهگی بسیار دشوار است. دلیل این امر این است که انحرافات رفتاری که برای تأیید تشخیص به کار می‌روند هنوز تا این سن تکامل نیافته‌اند.
اغلب کودکان مبتلا به اوتیسم دارای اختلالات رشد نیز می‌باشند، اگرچه تعداد کمی نیز دارای رشد طبیعی هستند. همچنین بسیاری نیز مبتلابه صرع می‌باشند و معلولیت‌های بینایی و شنوایی در این گروه بسیار شایع است. افراد مبتلابه سندروم آسپرگر که وضعیتی شبیه به اوتیسم است، رشد طبیعی دارند.
به‌طور تقریبی 1 تا 2 کودک در هر هزار کودک مبتلابه اوتیسم می‌باشد، یعنی هر سال در سوئد یکصد کودک مبتلابه اوتیسم متولد می‌شود.
در صورت محاسبه اوتسیم و وضعیت‌های شبه اوتیسم، یا به عبارت دیگر کل طیف تشخیص‌های اوتیسم، این رقم در سوئد به حداقل 6 کودک در هر هزار کودک می‌رسد. همین ارقام در میان ملت‌های دیگر در سراسر جهان نیز مشاهده می‌شود. پسران بسیار بیشتر از دختران به اوتیسم مبتلا می‌شوند.
افراد مبتلابه اوتیسم اغلب از جهات بسیاری با یکدیگر تفاوت زیادی دارند، اما تأثیر ابتلا به اوتیسم همواره بسیار جدی است. به‌عنوان مثال، گفته می‌شود که شدت اوتیسم از شدید تا خفیف متفاوت است، به همین ترتیب میزان توانایی‌ها نیز می‌تواند از اختلال شدید عملکردی مربوط به رشد تا میزان بسیار بالاتر از حد متوسط متفاوت باشد.
همچنین در افراد مبتلابه اوتیسم وجود وضعیت‌های دیگر نظیر سندروم‌های ژنتیکی مختلف، صرع، افسردگی یا اختلالات توجهی/بیش فعالی و دیگر موارد شایع است.
از این‌رو ممکن است فرد به‌عنوان بخشی از یک نقص چندگانه، مبتلابه اوتیسم شدید همراه با یک نقص شدید یا متوسط رشد و صرع باشد و بنابراین بیشترین نقص عملکردی را داشته باشد یا دارای شدت کمتری از اوتیسم و توانایی بالا باشد.
تفاوت‌های میزان شدت تظاهرات رفتاری برای اوتیسم بسیار زیاد می‌باشند و به شخصیت، سن و میزان رشد فرد نیز بستگی دارند.
اوتیسم یک نقص عملکردی مادام‌العمر است. در حال حاضر هیچ‌گونه معالجه‌ای برای اوتیسم وجود ندارد. از سوی دیگر، بسیاری از کودکان مبتلابه اوتیسم می‌توانند با تلاش‌های آموزشی زودهنگام، درست برنامه‌ریزی‌شده و طراحی‌شده برای هر فرد در یک محیط مناسب ویژه رشد قابل‌ملاحظه‌ای داشته باشند.
اغلب افراد مبتلابه اوتیسم در بزرگ‌سالی و برای بقیه عمر خود نیازمند کمک و پشتیبانی گسترده می‌باشند. با این وجود، برخی افراد ممکن است نسبتاً مستقل شوند.
با توجه به افزایش روزافزون مبتلایان به اوتیسم و نقش تشخیص زودهنگام در روند بهبودی اوتیسم تصمیم گرفتیم تحقیق خود را به این بیماری اختصاص دهیم.
اوتیسم طیفی از اختلالات است، بیماری اوتیسم یکی از بیماری‌های جدی گروه بیماری‌های رشدی است که در اوایل دوران کودکی (قبل از سه‌سالگی) ظاهر می‌شود … بعضی از علائم ابتلا به اوتیسم به شرح ذیل می‌باشد:
- تأخیر در یادگیری صحبت کردن یا اصلاً صحبت نکردن
- انواع رفتارها، علایق و بازی‌های تکراری
- ناتوانی در گفتن اسم، برقراری ارتباط چشمی، اجتناب از نوازش شدن یا کمک خواستن
والدین این فرزندان باید توجه داشته باشند؛ که مهم‌تر از عنوان بیماری، پرداختن به درمان آن است. باید در نظر داشت درمان به‌موقع و درست می‌توانند مطالب را بیاموزند، رفتارهای درست را از خود نشان داده و در آینده مانند افراد عادی زندگی کنند.
تاکنون هیچ علت مشخصی برای اوتیسم کشف نشده است ولی مشخص شده است که عملکرد غیرعادی مغز باعث ایجاد حالت اوتیسم می‌شود، اسکن‌های مغزی در بعضی موارد نشان داده است که مغز کودکان اوتیستیک از نظر اندازه و ساختار با مغز کودکان سالم متفاوت است.
برای تشخیص این بیماری هیچ تست پزشکی وجود ندارد، برای تشخیص اوتیسم در یک کودک باید رفتار، ارتباط و سطح رشد ذهنی کودک به‌دقت بررسی شود، برای یک بررسی دقیق و کامل یک کودک مظنون به اوتیسم بایستی توسط متخصص اطفال، روان‌شناس، متخصص اعصاب کاردرمان و …صورت بگیرد.
به‌طور خلاصه تشخیص اوتیسم با بررسی روند رشد جسمانی و رفتاری کودکان و تطبیق ویژگی‌ها و مهارت‌های وی با مهارت‌ها و ویژگی‌هایی است که فرد در دوره‌ی رشدی که در آن قرار دارد باید داشته باشد.
به‌طور کلی هر یک از مهارت‌هایی که کیس اوتیستیک در آن‌ها با مشکل روبروست در یکی از حوضه‌های رفتار، ارتباط و تعامل اجتماعی قرار دارند.
یک کاردرمان می‌تواند در هر سه حوضه‌ی نیازمندی کیس اوتیستیک یعنی تشخیص، درمان و پشتیبانی برای انجام فعالیت‌های حیاطی زندگی روزمره فعالیت کند.
روش‌های درمانی شامل تصحیح رفتاری و روش بهبود ارتباط، روش‌های رژیمی و دارویی و روش‌های ترکیبی می‌باشد.
بیماری اوتیسم چیست؟
اوتیسم طیفی از اختلالات است. در اصطلاح کلی، به این معنی است که فرد می‌تواند دارای یک اوتیسم خفیف یا خیلی شدید باشد.
بیماری اوتیسم (درخودماندگی Autism) یکی از بیماری‌های جدی گروه بیماری‌های رشدی اختلالات طیف اوتیسم بوده که در اوایل دوره کودکی (معمولاً قبل از 3 سالگی) ظاهر می‌شود.
هرچند علائم و شدت آن در افراد مختلف، متفاوت است، اما همه انواع اوتیسم بر توانایی برقراری ارتباط با دیگران توسط کودک، تأثیر می‌گذارد.
به نظر می‌رسد که یک اختلال در سیستم عصبی که باعث عدم عملکرد صحیح مغز می‌شود در ایجاد این بیماری مؤثر می‌باشد.
تعداد کودکان مبتلابه اوتیسم در حال رشد است. هرچند درمان و شفای کاملی برای درمان اوتیسم وجود ندارد، اما درمان جدی و به‌موقع اوتیسم تغییرات بزرگی در زندگی کودکان مبتلابه بیماری ایجاد می‌کند.
این اختلال در بیماران اوتیستیک باعث می‌شود که مغز نتواند در زمینه رفتارهای اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی به‌درستی عمل کند.
کودکان و بزرگ‌سالان اوتیستیک در زمینه ارتباط کلامی و غیرکلامی، رفتارهای اجتماعی، فعالیت‌های سرگرم‌کننده و بازی دارای مشکل می‌باشند.
اوتیسم یکی از پنج بیماری می‌باشد که در مجموع به آن‌ها “اختلالات نافذ رشد” یا به‌اختصار “پی دی دی” می‌گویند. این پنج بیماری عبارت‌اند از اوتیسم ، اختلال آسپرگر، اختلال عدم تمرکز دوران کودکی، اختلالات و اختلالات نافذ رشد که با معیارهای بیماری‌های ذکرشده مطابقت ندارند.
طیف اوتیسم چه چیزهایی را شامل می‌شود؟
طیف اوتیسم یک اصطلاح جمعی برای بسیاری از تشخیص‌هایی است که دارای علائم مشابه می‌باشند:
سندروم اوتیستیک یک سندروم کامل در طیف اوتیسم می‌باشد که اغلب به‌صورت مختصر اوتیسم گفته می‌شود. اغلب افراد مبتلابه اوتیسم دارای اختلالات رشد نیز هستند.
با این وجود حتی افراد دارای رشد طبیعی نیز ممکن است مبتلابه اوتیسم باشند. به این حالت اغلب اوتیسم با عملکرد بالا اطلاق می‌شود که صحیح‌تر است گفته شود یک فرد با عملکرد بالای مبتلابه اوتیسم.
سندروم آسپرگر، اوتیسم در افراد دارای رشد عادی یا رشد زیاد می‌باشد که در آن مشکلات زبان‌شناختی مشاهده‌شده در اوتیسم وجود ندارد.
وضعیت شبه اوتیسم، اوتیسم بی‌قاعده یا انواع دیگر اختلالات فراگیر رشد اغلب به‌عنوان مترادف یکدیگر به کار می‌روند. این تشخیص‌ها بدین معنا هستند که فرد مزبور دارای تمام معیارهای اوتیسم یا سندروم آسپرگر نمی‌باشد، اما با این وجود دارای مشکلاتی با ماهیت مشابه می‌باشد.
اختلال فروپاشی کودکی بسیار نادر است و بدین معناست که کودک پس از سن 2 یا 3 سالگی مبتلابه اوتیسم می‌شود. کودک تا این سن دارای رشد عادی است.
علائم ابتلا به اوتیسم
علائم و نشانه‌های اوتیسم بیشتر اوقات قبل از سن 3 سالگی شروع به ظهور می‌کنند. در اوایل والدین کودک مبتلابه اوتیسم متوجه می‌شوند که کودکشان شروع به صحبت کردن نکرده و مانند سایر کودکان هم‌سنش رفتار نمی‌کند؛ اما اینکه کودک مانند سایر کودکان و در سن آن‌ها شروع به صحبت کرده و بعد مهارت‌های کلامی خود را از دست دهد، نیز ممکن می‌باشد.
علائم اوتیسم شامل:
- تأخیر در یادگیری صحبت کردن و یا اصلاً صحبت نکردن.
- کودک ممکن است ناشنوا به نظر برسد حتی اگر آزمایش شنوایی‌سنجی را طی کرده و نتایج آزمایششان نرمال باشد.
- انواع رفتارها، علایق و بازی‌های تکراری. برای مثال تاب خوردن مداوم، علاقه غیرطبیعی به بعضی از اشیاء و ناراحت شدن در صورت تغییر برنامه روتین زندگی.
- ناتوانی در گفتن اسم، برقراری ارتباط چشمی، اجتناب از نوازش شدن و بغل شدن و یا کمک نخواستن.
- ناتوانی از شروع مکالمه و صحبت با دیگران و یا عدم توانایی در حفظ مکالمات.
- حساس بودن به نور، صدا و یا لمس شدن و درعین‌حال بی‌توجه به درد.
- عادات غذایی عجیب، همچون خوردن تعداد کمی از انواع غذا و یا خوردن مواد غیرخوراکی همچون گچ یا خاک.
- رفتار خودزنی مثلاً کوبیدن سر به زمین یا دیوار و یا با دست‌ها.
کودکان مبتلابه اوتیسم در رفتار با دیگران مشکل داشته باشند. زمانی که این کودکان بزرگ‌تر می‌شوند بعضی از آن‌ها ممکن است بیشتر علاقه ارتباط با دیگران داشته و کم‌تر دچار پریشانی شوند.
بعضی دیگر تقریباً سبک زندگی نزدیک به سبک زندگی سالم و عادی دارند. با این حال سایر این کودکان بازهم در مهارت‌های زبانی و اجتماعی دچار مشکل بوده و دوران نوجوانی و بلوغشان بیماری آن‌ها را شدیدتر کند.
اغلب کودکان مبتلابه اوتیسم در یادگیری علم و مهارت کند بوده و بعضی از آن‌ها نشانه‌هایی از هوش پایین را نشان می‌دهند. سایر کودکان مبتلابه اوتیسم در یادگیری مشکلی نداشته اما در ارتباط اجتماعی، کلامی و زندگی طبیعی مشکل داشته باشند.
تعداد کمی از کودکان مبتلابه اوتیسم به‌صورت بالقوه توانایی‌های بالایی داشته و مهارت‌های مثال‌زدنی در بعضی از مهارت‌های خاص همچون هنر، موسیقی و یا ریاضی از خود نشان می‌دهند.
عواملی که خطر ابتلا به اوتیسم را افزایش می‌دهند
مطالعه‌ی این کتاب را هم به شما پیشنهاد می‌کنیم.
همه کودکان از هر نژاد و یا ملیتی ممکن است دچار بیماری اوتیسم شوند، اما عواملی خاص که در ادامه می‌آیند می‌توانند خطر این بیماری را افزایش دهد، این عوامل شامل:
- جنسیت کودک: پسرها چهار تا پنج برابر بیشتر در خطر ابتلا به بیماری اوتیسم هستند.
- سابقه خانوادگی: در خانواده‌هایی که یک کودک مبتلابه اوتیسم وجود دارد، خطر اینکه کودکی دیگر با این بیماری داشته باشند بیشتر است. همچنین خیلی غیرمعمول نیست که پدر و مادر و یا سایر اقوام نزدیک کودک مبتلابه اوتیسم، در ارتباط با دیگران و … مشکلاتی داشته باشند.
- سایر اختلالات: کودکانی که بیماری خاصی دارند بیشتر از کودکان سالم در خطر ابتلا به بیماری اوتیسم هستند.
- سن والدین: ممکن است بین سن والدین و ابتلای کودک به اوتیسم رابطه‌ای وجود داشته باشد. اعتقاد بر این است که فرزندان والدین بزرگ‌سال بیشتر از دیگران در خطر ابتلا به این بیماری هستند. بااین‌حال تحقیقات بیشتری در این رابطه مورد نیاز است.
ادامه دارد …
