بوروس فردریک اسکینر

بوروس فردریک اسکینر (B. F. Skinner)  در ۲۰ مارس ۱۹۰۴ در شهر ساسکهانا، ایالت پنسیلوانیا به دنیا آمد. او فرزند ویلیام اسکینر و گریس مانژ بوروس اسکینر بود. پدر او وکیلی بود که آرزوی سیاستمدار شدن داشت و مادرش خانه‌دار بود. اسکینر اولین فرزند خانواده بود.

بی.اف.اسکینر در خانواده‌ای صمیمی، پر از عطوفت، باثبات و مرفه متوسط بالا بزرگ شد. والدین اسکینر آدم‌های سخت‌کوشی بودند که مقررات رفتاری خاصی را به فرزندشان آموزش می‌دادند. پدر و مادر اسکینر عضو کلیسای پرسبیتری بودند اما فِر‌ِد (که تقریباً او را هیچ‌وقت بوروس یا بی.اف. صدا نمی‌کردند) در طول دوره‌ی دبیرستان، اعتقاد خود را از دست داد و به هیچ مذهبی پایبند نبود.

مادر او همیشه معیارهای سخت و جدی داشت و روش کنترل اون این بود که «نچ نچ» کند. مادربزرگ اسکینر هنگامی‌که می‌خواست او را از تنبیه‌های جهنم آگاه سازد، به ذغال های سرخ‌شده در شومینه اشاره می‌کرد. پدر اسکینر برای آگاه ساختن از عاقبتی که به تبهکاری منجر می‌شود، زندان منطقه را به اون نشان داد و او را به سخنرانی درباره‌ی زندگی در زندان بدنام نیویورک برد.

هنگامی‌که اسکینر 5/2 ساله بود، برادرش ادوارد متولد شد. اسکینر احساس کرد والدینش ابی را بیشتر دوست دارند، اما احساس نمی‌کرد که وی را دوست ندارند. اسکینر مستقل بود و به پدر و مادرش وابستگی عاطفی کمتری داشت. در اولین سال تحصیلی اسکینر در کالج، ابی به‌طور ناگهانی فوت کرد. پس‌ازاین واقعه والدین او کمتر مایل بودند که پسر بزرگشان از آن‌ها دور شود. آن‌ها می‌خواستند اسکینر «نان‌آور خانواده» باشد.

بعدازاینکه بی. اف. اسکینر در روانشناسی آمریکا آدم سرشناسی شد ازلحاظ مالی به والدینش متعهد بود. بوروس فردریک اسکینر در کودکی به موسیقی و ادبیات علاقه داشت. او می‌خواست نویسنده‌ای حرفه‌ای شود. او در سن ۴۰ تا ۵۰ سالگی با انتشار کتاب والدن۲ به این هدف دست‌یافت.

اسکینر به ساختن چیزها علاقه‌مند بود: واگن، کلک، چرخ‌وفلک، قلاب‌سنگ، هواپیمای مدل و یک توپ بخاری که با آن سیب‌زمینی و هویج را روی پشت‌بام همسایه‌ها پرتاب می‌کرد. سال‌ها وقت صرف ساختن یک ماشین دائماً متحرک کرد. در مورد حیوانات، بسیار مطالعه کرد و مجموعه‌ای از لاک‌پشت‌ها، مارمولک‌ها، وزغ‌ها و سنجاب‌های زیرزمینی را نگهداری می‌کرد.

بی. اف. اسکینر در دبیرستان عملکرد خوبی در ادبیات داشت، اما در علوم ضعیف بود. او با نواختن جاز و شرکت در یک ارکستر مقداری پول به دست آورد. تقریباً در همین زمان، خانواده‌ی او به شهر اسکرانتون، ایالت پنسیلوانیا نقل مکان کردند. اسکینر به کالج هامیلتون، کالج کوچک علوم انسانی در کلینتون، نیویورک رفت و در رشته‌ی زبان و ادبیات انگلیسی تحصیل کرد.

اسکینر شوخی هایی انجام می داد که جمع کالج را به هم می زد. او در مورد اعضای هیئت علمی و اداری منتقدانه و بی پرده صحبت می‌کرد. در جشن فارغ التحصیلی اسکینر و دوستانش، رئیس دانشکده به آن‌ها هشدار داد که اگر آرام نگیرند فارغ التحصیل نخواهند شد. اسکینر با اشتیاق برای نویسنده شدن فارغ التحصیل شد.

هنگامی‌که به پدرش نامه نوشت که دوست دارد یک سال را در خانه بماند و به جز نوشتن کار دیگری انجام ندهد، پدرش پاسخ نه چندان گرمی به او داد. ویلیام اسکینر لزوم سروسامان دادن به زندگی را به پسرش متذکر شد و با بی میلی قبول کرد که یک سال به اسکینر کمک مالی کند.

بی.اف.اسکینر به دنبال پاسخ پدرش، نامه ای دلگرم کننده از رابرت فراست که برخی از نوشته های او را خوانده بود، دریافت کرد. اسکینر به خانه ی پدری در اسکرانتون برگشت و هر روز صبح در اتاق زیر شیروانی به نوشتن پرداخت. او‌مطالعه می‌کرد، به رادیو گوش می داد، پیانو می نواخت و کشتی های مدل می ساخت و در عین حال منتظر الهام بود.

تلاش های اسکینر بی نتیجه ماند و به این نتیجه رسید که چیزی برای گفتن ندارد. کوشش های او در نویسندگی چنان مأیوس کننده بود که به فکر افتاد پیش روانپزشک برود. او خود را ناموفق می دانست؛ احساس ارزش شخصی او خرد شده بود. این «سال تیره» بیانگر سردرگمی هویت قدرتمند در زندگی اسکینر بود.

اسکینر در عشق نیز مأیوس بود؛ حداقل نیم دو جین زن جوان او را از خود رانده بودند و اسکینر را در حالتی که خودش آن را درد شدید جسمی توصیف می‌کرد، باقی گذارده بودند. او آنقدر ناراحت بود که یک بار حرف اول نام زنی را روی بازوی خود داغ کرد و این اثر برای سالها باقی ماند. یک سرگذشت نامه نویس درباره‌ی این موضوع گفته است که: «علایق عشقی اسکینر همیشه تا حدی با تردید و ناکامی همراه بود؛ و در واقع اسکینر به‌عنوان مردی زن باره شهرت داشت.»

اسکینر سرانجام به کار در صنعت ذغال سنگ مشغول شد و به خلاصه کردن اسناد حقوقی پرداخت. نخستین کتاب او که با همکاری پدرش نوشت درباره همین اسناد حقوقی بود و تحلیلی از تصمیمات شورای توافق صنعت ذغال سنگ نامیده شد. بوروس فردریک اسکینر، پس از نوشتن این کتاب، به گرینویچ ویلیج در نیویورک نقل مکان کرد و در آنجا به مدت شش ماه همانند یک کولی دوره گرد زندگی کرد.

او در زندگی نامه اش نوشته است: «من در نویسندگی شکست خورده بودم زیرا چیز مهمی برای گفتن نداشتم، اما من اینو توجیه را نمی پذیرم. تقصیر به گردن ادبیات بود.» زمانی که اسکینر تمام امید خود را از دست داده بود، هویتی را کشف کرد که متناسب با او بود. اسکینر در توصیف کردن رفتار انسان از طریق ادبیات شکست خورده بود، به همین علت تصمیم گرفت آن را به صورت علمی توصیف کند. روان‌شناسی او را جذب کرد.

بی. اف. اسکینر بعد از خواندن تعدادی از آثار واتسون و پاولف، تصمیم گرفت رفتارگرا شود؛ بنابراین، خودانگاره و هویت او ایمن شدند. المز (۱۹۸۱، ۱۹۹۴) معتقد بود که این گونه تعهد کامل به یک ایدئولوژی افراطی کاملاً مخصوص افرادی است که با بحران هویت مواجه شده اند.

اسکینر در سال ۱۹۸۲ برای تحصیل در رشته‌ی روان‌شناسی وارد دانشگاه هاروارد شد. او مدرک فوق لیسانس خود را به مدت دو سال و دکترای خود را به مدت سه سال دریافت کرد؛ و بعد برای دوره‌ی فوق دکترا، پنج سال دیگر در هاروارد ماند. اسکینر احساس میکرد جایگاه واقعی خود را یافته است، بنابراین خورد را کاملا در مطالعاتش غرق کرد. اسکینر در تمام عمر انضباط شخصی بالایی داشت.

بوروس فردریک اسکینر برای ادامه دادن پژوهش آزمایشگاهی در هاروارد، از شورای پژوهش ملی، بورس تحصیلی دریافت کرد. او برنامه ای به‌عنوان رفتارگرا برای خودش ریخت و هدف هایی را برای ۳۰ سال بعد خود تعیین کرد. این برنامه طرفداری از روش های رفتارگرا و نه «تسلیم فیزیولوژیکی سیستم عصبی مرکزی شدن» را به او یادآوری کرد. اسکینر در سال ۱۹۶۰ به مهم ترین مراحل این برنامه رسیده بود.

به علت رکود اقتصادی اسکینر با مشکل پیدا کردن کار مواجه شد؛ اما زیاد طول نکشید که نگرانی او برطرف شد؛ هاروارد در بهار سال ۱۹۳۳، انجمنی را برای تقویت کردن تفکر خلاق بین جوانان سرآمد این دانشگاه به وجود آورد که اسکینر به‌عنوان عضو این انجمن انتخاب شد. اسکینر ۳ سال را صرف پژوهش آزمایشگاهی کرد. در پایان این ۳ سال، اسکینر دوباره با مشکل پیدا کردن کار مواجه شد. او از روان‌شناسی علمی سنتی تقریباً هیچ اطلاعی نداشت و علاقه ای هم به آگاه شدن از آن نداشت. به همین علت برای تدریس روان‌شناسی آمادگی نداشت.

بی. اف. اسکینر در سال ۱۹۳۶ تدریس و پژوهش در دانشگاه مینه سوتا را آغاز کرد و ۹ سال در آنجا ماند. او مدت کوتاهی بعد از نقل مکان به مینیاپولیس با یووُنابلو ازدواج کرد. این زوج صاحب دو دختر به نام های جولی در سال ۱۹۳۸ و دبورا (دبی) در سال ۱۹۴۴، شدند.

در مدتی که اسکینر در مینه سوتا اقامت داشت، اولین کتاب خود را با عنوان رفتار جانداران (۱۹۳۸) منتشر کرد که او را به‌عنوان روان‌شناسی تجربی برجسته تثبیت کرد. یکی از دانشجویان اسکینر در دانشگاه مینه سوتا دبلیو. کی. استیس بود که کارهایش تأثیر چشمگیری بر روان‌شناسی داشته است.

غیر از این اثر، مشغول دو پروژه ی موشک هدایت شونده توسط کبوتر و دستگاه مراقب بچه برای فرزند دوم خود شد که هر دو موجب ناکامی شدند، هیجاناتی که ممکن است به بحران دوم انجامیده باشند. پروژه ی کبوتر اسکینر تلاش هوشمندانه ای برای شرطی کردن کبوتران بود تا به دکمه هایی نوک بزنند و موشکی را به سمت دشمن رها کنند.

قبل از اینکه ایالات متحده وارد جنگ شود، اسکینر یک فوج کبوتر با هدف تربیت برای هدایت کردن موشک ها خرید. او برای این کار از دانشگاه مینه سوتا و جنرال میلز (شرکت غذایی در مینه سوتا) کمک مالی دریافت کرد. در سال ۱۹۴۴ اسکینر با تدارک دیدن کبوتر زنده ای که هدف متحرکی را ردیابی می‌کرد، امکان‌پذیر بودن این پروژه را به مقامات حکومتی ثابت کرد؛ اما برخی از مشاهده گران خندیدند. بعد از ۴ سال کار که ۲ سال آن تمام وقت بود، به اسکینر اطلاع داده شد که کمک مالی، دیگر ادامه نخواهد یافت و پروژه متوقف شد.

قرار بود این وسیله ی آمریکایی در مقابله با هواپیماهای ژاپنی که در آن خلبانان هواپیماهای خود را به هدف های دشمن می زدند و در نتیجه هدف و خلبان و هواپیما هر سه از بین می رفتند به کار گرفته شود. این وسیله که در مقابله با خلبانان فدایی هواپیماهای ژاپنی پیشنهاد شده بود موجب کشته شدن افراد انسانی نمی شد. اسکینر گفته است اندیشه ی چنین کاری بسیار پیشرفته تر از آن بود که در آن زمان مورد قبول قرار گیرد.

بوروس فردریک اسکینر بعد از تولد دومین فرزندش دستکاه مراقب بچه را ساخت. این دستگاه گهواره ی بسته ای بودکه پنجره ی بزرگی داشت و هوای گرم و تازه به داخل آن دمیده می شد. این دستگاه محیط جسمانی و روانی سالمی را برای دبی فراهم می‌کرد و والدین را از کار خسته کننده و غیر ضروری آزاد می ساخت. دبی بیشتر اوقات در این گهواره بود.

نشریه ی «خانه ی خانم ها» مقاله ای را درباره‌ی دستگاه مراقب بچه منتشر کرد. بعد از انتشار این مقاله از اسکینر به خاطر ابداع این دستگاه، انتقاد و تحسین شد. آلان المز معتقد بود ناکامی هایی که اسکینر در مورد پروژه کبوتر و دستگاه مراقب بچه تجربه کرد، به دومین بحران هویت در میانسالی انجامید.

اسکینر در این مرحله ۴۰ سال داشت و هنوز به کمک مالی پدرش وابسته بود. حتی زمانی که اسکینر رفتارگرای مشهور و موفقی شده بود، استقلال مالی نداشت و والدینش برای اتومبیل، تعطیلات، تحصیلات فرزندانش در مدارس خصوصی و مسکن برای خانواده اش، هزینه می‌کردند.

بوروس فردریک اسکینر بین ۴۰ تا ۵۰ سالگی دچار یک دوره‌ی افسردگی شدکه با برگشتن به هویت شکست خورده ی خود به‌عنوان نویسنده، آن را حل کرد. بی. اف. اسکینر در تابستان ۱۹۴۵ کتاب والدن۲ را نوشت. عنوان این داستان به احترام داستان معروف والدن اثر توریو انتخاب شده است. اسکینر والدن2 را در هفت هفته نوشت. او در این کتاب کوشید تا اصول یادگیری خود را درساختن یک جامعه ی نمونه به کار گیرد.

این کتاب برای اسکینر درمانی فوری به شکل پالایش هیجانی بود. بی. اف. اسکینر کاری را انجام داده بود که ۲۰ سال قبل در طول سال تیره ی خود، نتوانسته بود انجام دهد. این رمان جامعه ای را توصیف می کند که در آن تمام جنبه های زندگی به‌وسیله‌ی تقویت مثبت کنترل می شوند که اصل بنیادی نظام روان‌شناسی اسکینر است. دو شخصیت اصلی این کتاب، فرازیر و بوریس، بیانگر تلاش او برای آشتی دادن دو جنبه ی جداگانه ی شخصیت خودش بودند. والدن۲ معیاری برای کار حرفه‌ای اسکینر نیز بود. او از آن پس باید به کاربرد تحلیل رفتاری در تکنولوژی شکل دادن رفتار انسان می پرداخت.

هنگامی‌که اسکینر در دانشگاه مینه سونا بود، یک تجربه مهم رخ داد. پدر او پیشنهاد کرد که اگر از تدریس در طول ماه های تابستان چشم پوشی کند و همسر و دختر خود را به اسکرانتون بیاورد، حقوق ترم تابستان را به او پرداخت خواهد کرد. اسکینر در زندگی نامه ی خود اشاره کرد که از انگیزه ی پدرش خبر نداشت و با این حال به اسکرانتون رفت و در زیرزمین میزی تهیه و شروع به نوشتن کرد.

بار دیگر مشخص شد که اسکرانتون بی حاصل است و کتابی که او مشغول نوشتنش بود تا چند سال بعد ناتمام ماند. بی. اف. اسکینر در سال ۱۹۴۵ مینه سوتا را ترک کرد و مدیر گروه روان‌شناسی در ایندیانا شد. این نقل مکان به ناکامی های او افزود. همسرش در مورد ترک کردن دوستان تردید داشت، وظایف اجرایی اسکینر خسته کننده بودند و هنوز احساس می‌کرد از جریان غالب روان‌شناسی علمی خارج است. بحران شخصی او مدت زیادی ادامه نیافت و وضعیت حرفه‌ای او چرخش دیگری کرد.

علاقه ی او به وضعیت انسان، در کتاب علم و رفتار انسان (۱۹۵۳) جلوه گر شد و بیان فلسفی آن به کتاب فراسوی آزادی و شأن (۱۹۷۱) انجامید. اسکینر در کتاب فراسوی آزادی و شان (1971) دلایل مهندسی فرهنگی را با اینکه امکان آن وجود دارد، ولی عمدتا رد شده است، بررسی کرد. این کتاب پرفروش ترین کتاب در سطح آمریکا بود.

بوروس فردریک اسکینر در سال ۱۹۴۸ به هاروارد برگشت و عمدتاً در کالج آموزش‌وپرورش تدریس می‌کرد و به آزمایش های خود بر روی کبوتران ادامه داد. در سال‌های دهه ی ۱۹۶۰، ستاره ی بخت اسکینر شروع به درخشیدن کرد و این تا حدی به دلیل پذیرش اندیشه های او در رشته‌ی آموزش‌وپرورش و تا حدی نیز به دلیل کاربرد اصول اسکینر در رشته‌ی درمانی تغییر رفتار بود. چنین کاربرد عملی گسترده ی اندیشه های اسکینر کاملاً مناسب بود، زیرا او به حل مسائل واقعی جهان شدیدا‌ً علاقه‌مند بود. کار بعدی او کتاب علم و رفتار انسان (۱۹۵۳)، کتاب درسی اصلی برای روان‌شناسی رفتاری اسکینر شد.

بی. اف. اسکینر در سال ۱۹۶۴، در ۶۰ سالگی از تدریس بازنشسته شد، ولی مقام هیأت علمی خود را حفظ کرد. اسکینر در طول ده سال بعد، دو کمک مالی دولتی برای نوشتن و انجام پژوهش دریافت کرد. اسکینر چند کتاب مهم درباره‌ی رفتار انسان نوشت که باعث شدند مقام معروفترین روان شناس زنده ی آمریکا را کسب کند.

او علاوه بر کتاب فراسوی آزادی و شأن، کتاب های درباره‌ی رفتارگرایی (۱۹۷۴)، تأملاتی درباره‌ی رفتارگرایی و جامعه (۱۹۷۸) و به خاطر تأمل بیشتر (۱۹۸۷) را منتشر کرد. او یک زندگی نامه ی سه جلدی را با عنوان جزئیات زندگی من (۱۹۷۶)، شکل گیری یک رفتارگرا (۱۹۷۹) و موضوع پیامدها (۱۹۸۳) را نیز نوشت.

اسکینر در سال ۱۹۷۴ با عنوان استاد روان‌شناسی بازنشسته شد، اما به‌عنوان استاد بازنشسته، فعالیت می‌کرد. بوروس فردریک اسکینر تا دهه ی هشتاد سالگی با علاقه و از خود گذشتگی به کارکردن ادامه داد. او عادت های خود را تنظیم کرد، نتیجه ی کار روزانه و متوسط زمان سپری شده برای هر کلمه ی منتشر شده (دو دقیقه) را ثبت کرد. او نمونه ی زنده ای از تعریف انسان به‌عنوان دستگاه پیچیده ای بود که به شیوه ی قانونمند رفتار می کند.

اسکینر یک بار به یکی از دوستان خود گفته بود که نام او در نوشته های روان‌شناسی بیشتر از نام فروید ذکر شده است. وقتی از او پرسیدند آیا این هدف او بوده است، جواب داد: «فکر می‌کردم ممکن است به آن برسم.»

بی. اف. اسکینر در حوزه ی آموزش‌وپرورش، روش تدریسی به نام یادگیری برنامه ریزی شده را به وجود آورد. در یادگیری برنامه ریزی شده، مطالب در مراحل کوچک به دانش آموزان ارائه می‌شود؛ بعدا دانش آموزان در رابطه با این مطالب امتحان می شوند، به دقت پاسخ‌های آن ها بارخورد فوری داده می‌شود و به آن ها امکان داده می‌شود تا با سرعت خودشان در یادگیری مطالب پیش بروند.

اسکینر هنگامی‌که از کلاس دخترش دیدن کرد، آموزش‌وپرورش آمریکا را به باد انتقاد گرفت. انتقاد اصلی او از شیوه های آموزشی آمریکا این بود که برای وادار کردن دانش آموزان به یادگیری و رفتار کردن مناسب، به‌جای دستکاری دقیق وابستگی های تقویت، از تهدید به تنبیه استفاده می‌شود. اسکینر گفت کنترل آزارنده، نگرشی منفی نسبت به آموزش ایجاد می کند.

بوروس فردریک اسکینر در سن ۷۸ سالگی مقاله ای با نام «مدیریت شخصی عقلی در کهن سالی» نوشت که در آن تجربیات شخصی خودرا به‌عنوان یک مطالعه ی موردی نقل کرده است. او در این مقاله توصیف می کند که چرا لازم است مغز هر روز ساعات کمتری کار کند و در میان تلاش ها فواصل استراحت داشته باشد تا بتواند بر ضعف حافظه و کاهش توانایی ذهنی مربوط به سن فائق آید.

اسکینر در سن ۸۶ سالگی در زیرزمین منزلش «جعبه اسکینر» خودش را ساخت؛ محیطی کنترل شده که تقویت مثبت فراهم می‌کرد. در یک مخزن زرد رنگ پلاستیکی می خوابید که فقط آن قدر بزرگ بود که یک تشک، چند قفسه ی کتاب و یک دستگاه تلویزیون در آن جا می گرفت. او هر شب ساعت ۱۰ می خوابید، یک ساعت کار میکرد، سه ساعت دیگر می خوابید و صبح در ساعت ۵ بیدار شده و مجدداً برای سه ساعت دیگر کار می‌کرد. سپس پیاده به دفتر کارش در دانشگاه می رفت و هر روز بعدازظهر با گوش دادن به موسیقی خود را تقویت می‌کرد. او از طریق نوشتن هم مقدار زیادی تقویت مثبت دریافت می‌کرد.

بی. اف. اسکینر در سال ۱۹۸۹ به بیماری لوسمی دچار شد و به او گفتند تنها دو ماه دیگر زنده خواهد ماند. بوروس فردریک اسکینر احساسات خود را در یک مصاحبه رادیویی بیان کرد: “من مذهبی نیستم، بنابراین نمی ترسم از اینکه پس از مرگ چه به سرم خواهد آمد. وقتی به من گفته شد به این بیماری مبتلا هستم و در چند ماه خواهم مرد هیچ نوع هیجانی نداشتم. نه هراس، نه ترس، نه اضطراب. هیچ چیز. تنها چیزی که مرا متأثر کرد و واقعاً اشک به چشمانم آورد وقتی بود که به این فکر کردم که باید این موضوع را به زن و دخترانم بگویم. می فهمید، وقتی‌که میمیرید، کسانی که دوستتان دارند آزار می بینند؛ و شما نمی توانید در این مورد کاری بکنید… من زندگی بسیار خوبی داشته ام. احمقانه خواهد بود اگر به هر صورتی از آن شکایت کنم؛ بنابراین، من از این چند ماه معدود نیز به همان صورتی که همیشه از زندگی ام لذت برده ام، لذت خواهم برد.”

در سال ۱۹۹۰، بوروس فردریک اسکینر هشت روز قبل از مرگ، هنگامی‌که ضعیف و نحیف بود در گردهمایی انجمن روان‌شناسی آمریکا در بوستون مقاله ای ارائه داد. در این سخنرانی پرشور به طرفداری خود از روان‌شناسی رادیکال ادامه داد و به رشد روان‌شناسی شناختی که با رفتارگرایی او به چالش برخاسته بود به شدت حمله کرد. بوروس فردریک اسکینر در این کنگره تقدیرنامه ی بی نظیری برای یک عمر خدمات برجسته به روان‌شناسی دریافت کرد، تنها کسی که چنین جایزه ای را در تاریخچه ی انجمن روان‌شناسی آمریکا دریافت نمود.

اسکینر در طول زندگی حرفه‌ای خود افتخارات و جوایز دیگری نیز دریافت کرد که جایزه ی خدمات برجسته ی علمی سال ۱۹۵۸ انجمن روان‌شناسی آمریکا و مدال علم رئیس جمهور از آن جمله هستند.

اسکینر در غروب قبل از مرگش، بر روی آخرین مقاله ی خود «آیا روان‌شناسی می تواند علم ذهن باشد؟» کار می‌کرد که اتهام دیگری به نهضت شناختی بود و تهدید می‌کرد جانشین تعریف او از روان‌شناسی شود. بوروس فردریک اسکینر در ماه اوت ۱۹۹۰ در شهر لوکمیا درگذشت.

بوروس فردریک اسکینر برای دهه‌ها بانفوذترین شخص در روان‌شناسی بود. هنگامی‌که اسکینر فوت کرد، سردبیر مجله‌ی روان‌شناسی آمریکایی او را به‌عنوان «یکی از غول‌های رشته‌ی علمی ما» که اثری دائمی بر روان‌شناسی به‌جای گذاشت، مورد تحسین قرارداد. در آگهی درگذشت اسکینر در مجله‌ی تاریخ علوم رفتاری، او به‌عنوان «رهبر علم رفتار در این قرن» توصیف شد.

بی. اف. اسکینر: “ما وقتی‌که برای سرسره روی یخ یا اسکی روی برف می‌رویم همیشه یخ یا برف مناسب را پیدا نمی‌کنیم…ما همیشه در یک رستوران بخصوص غذای خوب دریافت نمی‌کنیم، زیرا آشپزها همیشه قابل پیش‌بینی نیستند. هنگامی‌که به دوستمان زنگ می‌زنیم همیشه پاسخ دریافت نمی‌کنیم، زیرا دوست ما همیشه در منزل نیست… ویژگی تقویت در صنعت و آموزش‌وپرورش تقریباً همیشه نا پیاپی است، زیرا کنترل کردن رفتار به‌وسیله‌ی تقویت همه‌ی پاسخ‌ها امکان‌پذیر نیست.”