قانون اثر ثرندایک

قانون اثر ثرندایک – قانون اثر، پیش از 1930، به نیرومند شدن یا ضعیف شدن پیوند بین محرک و پاسخ در نتیجه ی پیامدهای پاسخ اشاره می کند. به بیان دیگر اگر محرکی به پاسخی منجر شود که تقویت به دنبال داشته باشد، پیوند بین محرک(S) و پاسخ (R) نیرومند می شود.

[vc_raw_html]JTNDZGl2JTIwaWQlM0QlMjIxNTQ1NTkyMzEyODMyOTI2NiUyMiUzRSUzQ3NjcmlwdCUyMHR5cGUlM0QlMjJ0ZXh0JTJGSmF2YVNjcmlwdCUyMiUyMHNyYyUzRCUyMmh0dHBzJTNBJTJGJTJGd3d3LmFwYXJhdC5jb20lMkZlbWJlZCUyRlZTd1JNJTNGZGF0YSU1QnJuZGRpdiU1RCUzRDE1NDU1OTIzMTI4MzI5MjY2JTI2ZGF0YSU1QnJlc3BvbnNpdmUlNUQlM0R5ZXMlMjIlM0UlM0MlMkZzY3JpcHQlM0UlM0MlMkZkaXYlM0U=[/vc_raw_html]

ثرندایک یکى از نظریه پردازان نظریه شرطى ادوارد لى ثرندایک است. او در سال ۱۸۹۸ نتیجهٔ پژوهشهاى خود را دربارهٔ رفتار حیوانات در کتابى به نام هوش حیوانى منتشر ساخت. ثرندایک، تحت تأثیر روانشناسى فیزیولوژیک قرار داشت و معتقد بود که مشخصترین یادگیرى در انسانها و حیوانهاى دیگر، یادگیرى از راه کوشش و خطاست که وى بعدها آن را یادگیرى از طریق گزینش و پیوند نامید؛ به بیان دیگر، عکس العمل یا پاسخ موجود زنده (اعم از انسان یا حیوان) در مقابل محرک یا محرکها، ناشى از برقرارى ارتباطات عصبى در درون سازواره است، به طورى که در طول یادگیری، بتدریج پاسخهاى نادرست کم مى شود و به جاى آن پاسخهاى درست ـ که موجود را به هدف میرساند ـ ظاهر میشود و در ادامهٔ کار به یادگیرى منجرمیگردد.

قانون اثر نشان دهنده این واقعیت است که در جریان آزمایش و خطا، هرگاه بین محرک و پاسخ رابطهٔ خوشایند و لذتبخشى پدید آید، آن رابطه تقویت می شود و برعکس، اگر بین محرک و پاسخ رابطهٔ ناخوشایند و آزاردهندهاى به وجود آید، آن پاسخ خاموش می شود و از بین میرود. در واقع، مقصود ثرندایک از قانون اثر این بود که پاداشها و موفقیتها به یادگیرى رفتار پاداش یافته قوت می بخشند، در حالى که تنبیه ها و ناکامیها سبب میشوند که تمایل به تکرار رفتارى که تنبیه، شکست یا آزردگى به دنبال داشته است کاهش می یابد؛ به عبارت دیگر، همراه شدن عمل و عکس العمل فرد با یک عامل نامطلوبِ آزاردهنده، سبب تأخیر در یادگیرى یا عدم بروز آن می شود .قانون اثر بر پاداش وتنبیه استوار است ، اگر درنتیجه پیامد مطلوب  پیوند بین محرک وپاسخ نیرومند شود به این رابطه قانون پاداش گویند ولی اگر درحضور محرک رفتاری صورت بگیرد که نتیجه ای آزاردهنده در بر داشته باشدو پیوند بین محرک  پاسخ را  ضعیف کند به این رابطه قانون تنبیه میگویند هرگاه شاگردان در آنچه یاد میگیرند فایده و ارزش و لذتى احساس کنند، رغبت و علاقه نشان خواهند داد، ولى اگر آن را بیروح و خشک بیابند و هیچگونه رابطه اى بین فعالیتهاى مدرسه با زندگى واقعى و نیازمندیهاى خود کشف نکنند، از آن بیزار شده، نوعى عدم رغبت از خود نشان خواهند داد. بنابراین، برنامه هاى درسى وقتى جالب توجه و با ارزش خواهند بود که بر اساس احتیاجات فردى و اجتماعى شاگردان تهیه و تنظیم شوند. معلم ورزیده و موفق کسى است که فعالیتهاى آموزشى شاگردان را با زندگى و احتیاجهاى آنان مربوط سازد و بدین وسیله، میل و رغبت آنان را براى یادگیرى برانگیزد.

رازهایی که عادات زبانی ما فاش می کند
بخوانید
Telegram
Instagram
YouTube

مطالب مرتبط

نتیجه‌ای پیدا نشد.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

Fill out this field
Fill out this field
لطفاً یک نشانی ایمیل معتبر بنویسید.