شب‌ادراری کودک

شب‌ادراری دفع غیرارادی ادرار هنگام خواب بعد از سنی است که معمولاً کنترل ادرار در کودکان برقرار می‌شود؛ بنابراین اگر کودکی بعد از سن 5 سالگی هنوز شب در رختخواب خود ادرار می‌کند دچار شب‌ادراری است. شب‌ادراری در کودکان کمتر از شش سال امری طبیعی و عادی می‌باشد؛ و شب‌ادراری در بین کودکان پسر زیر هشت سال عادی و طبیعی می‌باشد و این امر را نباید به‌عنوان یک مشکل در نظر بگیریم.

شب‌ادراری در کودکان معمولاً به دو صورت وجود دارد:

شب‌ادراری اولیه؛ یعنی شب‌ادراری کودک از دوران شیرخواری او ادامه یافته و کودک موفق به کنترل ادرار خود نشده است.

شب‌ادراری ثانویه؛ یعنی کودک دچار شب‌ادراری نبوده و ادرار خود را کنترل می‌کرده ولی در حال حاضر دچار شب‌ادراری شده است. به‌عبارت‌دیگر شب‌ادراری ثانویه به خیس کردن خود بعد از حداقل 3 تا 6 ماه، خشک بودن اشاره دارد.

شیوع شب‌ادراری:

 شب‌ادراری در کودکان شایع است، به‌طوری‌که در سن پنج‌سالگی %7 پسران و %3 دختران دچار شب‌ادراری هستند. در ده‌سالگی %3 پسران و %1 دختران و حتی در سن هجده‌سالگی %1 پسران دچار شب‌ادراری هستند ولی در دختران نادر است. شب‌ادراری قبل از سن پنج‌سالگی اهمیت ندارد ولی از زمانی که کودک به مدرسه می‌رود باید موردتوجه قرار گیرد.

علل شب‌ادراری:

1. وراثت: اگر کودکی در خانواده‌ای دچار شب‌ادراری هست، در بیشتر موارد شب‌ادراری در پدر یا مادر و یا در فامیل او وجود داشته است، بدین ترتیب که به‌طور ارثی ساختمان مثانه کودک مانند پدر و مادر یا یکی از بستگانش کوچک است، درنتیجه ادراری را که در طول شب از کلیه‌ها ترشح می‌شود (چون مثانه کودک گنجایش نگهداری آن را ندارد) دفع می‌کند. اگر فقط یکی از والدین سابقه شب‌ادراری داشته باشند، %44 و اگر هیچ‌کدام سابقه شب‌ادراری نداشته باشند، بازهم %15 امکان ابتلا فرزندان به شب‌ادراری وجود دارد.
2. عفونت یا عیب دستگاه ادراری: حدود %1 تا %2 کودکان مبتلا به شب‌ادراری ممکن است مبتلا به عفونت دستگاه ادراری باشند. از طرف دیگر افزایش حجم ادرار به علت بیماری دیابت قندی یا دیابت بی‌مزه ممکن است منجر به شب‌ادراری کودک گردد. ناهنجاری‌های دستگاه ادراری کودک نیز ممکن است موجب شب‌ادراری شود.
3. تأخیر در بلوغ مثانه: این وضعیت زمانی روی می‌دهد که سیگنال دهی میان مغز و مثانه در حین خواب با تأخیر صورت گرفته و یا بنا به دلایلی با کندی همراه شود.
4. مسائل روانی و هیجانی: اگر کودک دچار شب‌ادراری نبوده و ادرار خود را قبلاً کنترل می‌کرده و اکنون دچار شب‌ادراری شده است، عوامل روانی یعنی عدم آرامش و امنیت محیط کودک و محرومیت عاطفی، سبب شب‌ادراری کودک گردیده است. به‌طور مثال، تولد و ورود نوزاد جدید به خانواده، یا بعد از ابتلا کودک به یک بیماری و بهبودی، کودک با عمل شب‌ادراری می‌خواهد جلب‌توجهی را که قبلاً به او می‌شده و ازدست‌داده است دومرتبه به دست آورد.

عدم آرامش محیط داخلی کودک درنتیجهی ناسازگاری پدر و مادر و با جدایی آن‌ها و یا مرگ افراد خانواده نیز سبب شب‌ادراری کودک می‌شود. باید توجه داشت که تنبیه‌های بدنی، خجالت دادن کودک، سرزنش کردن و کج‌خلقی پدر و مادر نه فقط کمکی به موضوع نمی‌کند، بلکه توجه کودک را بیشتر جلب خواهد کرد و کودک به عمل خود ادامه خواهد داد. در چنین شرایطی ممکن است احساس حقارت و خودکم‌بینی و درنتیجه نارضایتی درونی و انزوا و گوشه‌گیری در کودک به وجود آید.

5. آموزش کنترل ادرار زودتر از زمان مناسب یا آموزش کنترل ادرار به روش غیر صحیح: اگر پدر و مادر زودتر از سنی که کودک قادر است و درک می‌کند با فشار و تنبیه از او بخواهند ادرار خود را کنترل کند، کودک به‌طور ناخودآگاه با ادرار کردن شبانه در رختخواب خود عکس‌العمل منفی از خود نشان می‌دهد.

کم بودن سطح هورمون ADH: ابروز هر مشکلی در خصوص عملکرد آن می‌تواند به بروز شب‌ادراری منجر شود.ین هورمون میزان ادرار تولیدشده در بدن را کنترل می‌کند و 

خواب زیاد و عمیق: اگر کودک خواب زیاد و بسیار عمیقی داشته باشد، ممکن است مغزش نتواند سیگنال دریافت شده مبنی بر اینکه مثانه پر شده را دریافت کند.

• مواردی که باید رعایت کرد

اگر فرزند شما کمتر از هشت سال دارد و دارای شب‌ادراری می‌باشد، مراعات کردن موارد زیر بی‌اثر نمی‌باشد و می‌تواند کمک شایانی در این زمینه به فرزند شما بکند. به‌عنوان‌مثال، خودداری از نوشیدن نوشابه قبل از خواب. قبل از خواب از فرزند خود بخواهید که به دستشویی برود و در ضمن در طول شب نیز می‌توانید او را بیدار کرده و به دستشویی ببرید.

معمولاً کودکان مضطرب، بیش از کودکان غیرمضطرب و یا کم‌مضطرب شب‌ادراری دارند. شما باید مواظب باشید که خود شب‌ادراری به‌صورت یک مسئله و مشکل اضطراب‌آور درنیاید؛ بنابراین برای اینکه این مسئله به‌عنوان یک مشکل جدید قلمداد نشود تا ایجاد اضطراب نماید، از تنبیه و سرزنش کردن فرزند خود به علت شب‌ادراری شدیداً خودداری نمایید.

• نقش والدین در پدید آیی بی‌اختیاری

بازخورد مستبدانه و وسواسی والدین، سبب بروز مشکل در کودک می‌گردد. اصرار مادر برای آموزش توالت رفتن بدون در نظر گرفتن سن تحولی کودک، مانند استفاده از لگن به‌صورت زودرس، نظم و انضباط‌های سخت‌گیرانه و… سبب بروز مشکل در کودک می‌گردد و حالت ترس و اضطراب و کاهش اعتماد به خود را در کودک ایجاد می‌نماید. به‌عکس، بازخورد سهل‌انگارانه والدین و حمایت بیش‌ازاندازه کودک درزمینهی این مشکل، سبب تثبیت نشانه مرضی می‌گردد؛ زیرا کودک متوجه می‌شود که با استفاده از این نشانه‌ها و رفتارهای مرضی درزمینهی  بی‌اختیاری می‌تواند توجه والدین را به خود جلب کند.

• یادتان باشد شب‌ادراری برای خود کودک‌آزار دهنده‌تر است!

در چنین شرایطی سعی کنید خونسردی خود را حفظ کرده و نشان ندهید که چقدر مأیوس و ناامید شده‌اید. به‌جای ناراحتی و عصبانی شدن تا آنجا که امکان دارد خیلی سریع چیزهای خیس شده را تعویض کرده و فرزند خود را به رختخوابش هدایت کنید. در ضمن فراموش نکنید که هر وقت فرزند شما شب‌ادراری نداشت، او را مورد تأیید و تشویق قرار بدهید.

تعریف علمی‌تری از شب‌ادراری:

در خلال سال‌های دوم و سوم زندگی کودک می‌تواند ماهیچه‌های حلقوی و اسفنکترهای مخصوص دفع مدفوع و ادرار خود را مهار کند. این فرایند بسیار پیچیده است. فرایندی که نه‌تنها مستلزم رشد یافتگی راه‌های عصبی و ساختارهای آناتومیکی است، بلکه شرایط محیطی نیز در این میان نقش بنیادی دارند، شرایطی که یادگیری عمل دفع روزانه را در زمان و جای مناسب تسهیل می‌کنند و موجب نگهداری یا دفع متناسب در خلال شب می‌شوند.

اگرچه، اغلب کودکان توانایی مهار این فرایند را به دست می‌آورند و می‌توانند ماهیچه‌های حلقوی یک اسفنکترهای مخصوص دفع مدفوع و ادرار خود را مهار کنند، اما تعدادی از آن‌ها نیز در این مهارگری ناتوان‌اند؛ بنابراین نمی‌توان از یک اکتساب خود به خودی سخن به میان آورد بلکه باید گفت که باتجربه‌ای پیچیده مواجه هستیم که مستلزم دخالت سه محور اصلی است:

1. محور عصبی_فیزیولوژیکی 2. محور فرهنگی_اجتماعی 3. محور روان‌شناختی

درصورتی‌که کودکی به‌طور مکرر حداقل دو بار در هفته و حداقل به مدت 3 ماه پی‌درپی بدون استفاده از داروهای افزایش حجم ادرار و بدون داشتن سابقهی بیماری‌های پاتولوژیک همچون دیابت. صرع و بیماری‌های سیستم اعصاب، بسته خود را خیس کند و سن کودک بالای 5 سال باشد، می‌توان گفت او دچار شب‌ادراری است.

• آیا پزشک باید از کودک مبتلابه شب‌ادراری معاینه به عمل آورد؟

اگر یکی از مشکلات زیر در کودک شما وجود دارد، کودک باید به‌وسیله پزشک متخصص مورد معاینه قرار گیرد:

• الف: اگر کودک به سن شش‌سالگی رسیده است و هنوز مبتلابه شب‌ادراری است.
• ب: اگر کودک نه‌فقط دچار شب‌ادراری است، بلکه روزها نیز نمی‌تواند ادرار خود را کنترل کند.
• ج: اگر کودک قبلاً ادرار خود را در روز و شب کنترل می‌کرده، ولی حالا مبتلا به شب‌ادراری شده است.

• آیا کودکی که مبتلابه شب‌ادراری است، لازم است به‌وسیله پزشک متخصص دستگاه ادراری یا روان‌پزشک معاینه گردد؟

اگر کودک غیر از شب‌ادراری علائم دیگری مانند تکرّر ادرار و سوزش مجاری ادرار دارد و دستگاه تناسلی و ادراری او غیرطبیعی است، باید به‌وسیله پزشک متخصص دستگاه ادراری معاینه و بیماری او تشخیص داده شود، ولی اگر کودک فقط مبتلا به شب‌ادراری است و هیچ علامت دیگری ندارد، نباید در دستگاه ادراری او دست‌کاری انجام گیرد، زیرا ممکن است موجب بروز مشکلاتی شود.

کودک مبتلا به شب‌ادراری به روان‌پزشک نیازی ندارد، زیرا روان‌درمانی اثری ندارد. ولی اگر عوامل روانی مربوط به محیط کودک و رفتار پدر و مادر و اطرافیان موجب شب‌ادراری کودک شده است، روان‌پزشک می‌تواند به پدر و مادر و کودک کمک نماید.

• آیا برای کودکی که مبتلا به شب‌ادراری است باید اقدامات آزمایشگاهی انجام داد؟

از کودکی که دچار شب‌ادراری است باید آزمایش کامل ادرار به عمل آید، مخصوصاً وزن مخصوص ادرار از نظر بیماری دیابت بی‌مزه باید تعیین گردد. اگر پزشک مشکوک به عفونت ادراری گردید، باید کشت ادرار تبدیل شود و در صورت وجود عفونت ادراری، درمان گردد. اگر کودک علائم ادراری و علائم بالینی غیرطبیعی دستگاه ادراری تناسلی دارد، باید از دستگاه ادراری او سونوگرافی و در صورت لزوم عکس‌برداری شود و یا آزمایش‌های اختصاصی انجام گیرد. از الکتروآنسفالوگرام (نوار مغزی) نیز بهره می‌گیرند که در اکثر مواقع، عادی است.

عوارض شب‌ادراری به دو شکل قابل بیان است:

1. عوارض زودرس: که اغلب به شکل روحی و روانی نمود می‌یابد و تظاهرات عضوی ندارد و در سنین مدرسه تشدید می‌شود.
2. عوارض دیررس: که گاهی اتفاق می‌افتد و معمولاً در سنین بالاتر دیده می‌شود. به‌طور مثال، فرد بالغی که تحت‌فشارهای روانی دچار تکرر ادرار است، خود می‌تواند تظاهری از شب‌ادراری در دوران بلوغ نیز باشد.

درمان شب‌ادراری

اگر کودک از دوران شیرخواری به بعد دچار شب‌ادراری بوده و پزشک هم تشخیص داده است که عفونت یا ضایعات عضوی دستگاه ادراری و یا بیماری موجب شب‌ادراری او نشده و مسـئله روانی و احساس عدم آرامش و یا از دست دادن علاقه پدر و مادر نسبت به کودک در کار نیست، پدر و مادر باید با توجه به سن کودک نسبت به درمان شب‌ادراری او اقدام نمایند.

• درمان شب‌ادراری در کودکان 3 تا 6 ساله

1. شرکت دادن فعال کودک در مسئله شب‌ادراری خود: کودک باید به‌طور فعال در مسئله شب‌ادراری خود شرکت کند و علاقه‌مند گردد. در بحث و گفتگو با پزشک، کودک باید شرکت داشته باشد. بعضی از پدر و مادرها به‌طور جداگانه و دور از کودک با پزشک صحبت می‌کنند و می‌گویند کودک نفهمد زیرا او خجالت می‌کشد، درحالی‌که این روش صحیح نیست.

کودک باید درک کند که مسئله شب‌ادراری مربوط به اوست و پدر و مادر و پزشک سعی می‌کنند به او کمک کنند تا مشکل او رفع شود.

2. اطمینان داشتن کودک و پدر و مادر به بهبودی: هم پدر و مادر و هم کودک باید بدانند که مسئله شب‌ادراری تنها در فرزند آن‌ها نیست و کودکان بسیاری دچار چنین مشکلی هستند و یا بوده‌اند که خودبه‌خود و یا با دستورات پزشک بهبودیافته‌اند. از طرف دیگر پدر و مادر باید بدانند که کودک به‌هیچ‌عنوان گناهکار نیست زیرا علت آن همان‌طور که قبلاً گفته شد مربوط به کوچک بودن ظرفیت مثانه است که قدرت نگهداری ادرار را ندارد.

این اطمینان‌ها ازنظر روانی به کودک کمک خواهد کرد که مشکل شب‌ادراری خود را حل کند.

3. قدردانی و اظهار رضایت از طرف پدر و مادر: اگر کودکی شبی را بدون ادرار کردن در رختخواب گذراند، پدر و مادر و افراد دیگر خانواده این واقعه را به‌عنوان عمل مهمی بیان کنند و کودک را تحسین کنند و اگر جایزه‌ای به او بدهند مؤثرتر خواهد بود. از طرف دیگر تمام سرزنش‌ها و تنبیه‌ها که احیاناً بعضی پدر و مادرها صبح به هنگام بیدار شدن کودک به عمل می‌آورند باید کاملاً قطع شود و نباید مسئله شب‌ادراری کودک خود را نزد همسالان کودک بگویند و باعث شرمندگی و خجالت او شوند.
4. قطع برخوردها، مشاجره‌ها و نق زدن‌های پدر و مادر: بر سر مسئله شب‌ادراری کودک ممکن است بین پدر و مادر مشاجره‌ای ایجاد شود. این مشاجره‌ها باید قطع شود. چنین برخوردهایی کمک به کنترل ادرار کودک نخواهد کرد و حتی ممکن است اثر سوء بگذارد. پدر و مادر باید به کودک بگویند اگر در هنگام شب، بیدار شد و دید در رختخواب خود ادرار کرده می‌تواند حوله خشکی روی محل ادرار پهن کند و شلوار خود را عوض کند و دوباره بخوابد.
5. پیگیری و ملاقات مکرر با پزشک: ملاقات کودک با پزشک خوش‌برخورد و علاقه‌مند در تشویق او برای حل مسئله شب‌ادراری مؤثر است. لازم است پزشک تنها با کودک صحبت کند. پزشک غیر از تشویق کردن کودک معمولاً تقویم یا جدولی به او خواهد داد و به او یاد خواهد داد که شب‌هایی را که ادرار نکرده در آن یادداشت کند و در ملاقات یک ماه بعد پزشک شب‌هایی را که کودک ادرار نکرده ملاحظه خواهد کرد.

این روش و ملاقات مکرر در تشویق کودک در جهت کنترل ادرار مؤثر است و سبب خواهد شد که تعداد دفعات شب‌ادراری کودک کم گردد و اگر شب‌ادراری قطع شد دومرتبه عود نخواهد کرد.

• اقدامات کمک‌کننده در درمان شب‌ادراری از سن 3 تا 6 سالگی

1. منع کردن کودک از نوشیدن مایعات قبل از خوابیدن: خوردن یک لیوان مایعات قبل از خواب سبب شب‌ادراری کودک می‌گردد، بنابراین از ساعت 4 بعدازظهر به بعد به کودک نباید هیچ‌گونه مایعاتی داده شود ولی اگر حقیقتاً کودک تشنه است پدر و مادر نباید او را از خوردن مایعات منع کنند.
2. تشویق و ترغیب کودک برای نوشیدن مایعات در روز: زیاد نوشیدن مایعات در خلال صبح و بعدازظهر (تا ساعت 4) سبب می‌شود که ادرار در مثانه جمع و سبب گشادشدن مثانه می‌گردد.
3. پوشاندن لباس مناسب به کودک هنگام خواب: کودکی که دچار شب‌ادراری است تا قبل از سن 4 سالگی غیر از پیژامه باید یکی دو عدد پارچه جلوی دستگاه تناسلی او گذاشت تا قسمتی از ادرار جذب پارچه‌ها شود. از سن 4 سالگی به بعد هیچ‌گاه نباید کودک را پیچید یا پارچه‌ای جلوی دستگاه تناسلی او گذاشت زیرا ممکن است کودک حس کند که هنوز شیرخوار است و نسبت به موضوع شب‌ادراری خود بی‌تفاوت شود. این احساس مانع حس مسئولیت کودک و تلاش برای برطرف کردن مشکل خود می‌شود.
4. موقع بیدار شدن کودک در صبح اقدامات زیر را انجام دهید: صبح روزی که کودک در رختخواب خود ادرار کرده خودش باید پیژامه و ملحفه خیس و کثیف را جمع‌آوری کرده و به محل شستشو ببرد. این کار سبب می‌شود که کودک درک کند که مشکلی وجود دارد و خود درصدد رفع آن برآید. مادر باید تا سن 7 تا 8 سالگی بر او نظارت کند.

 اگر بدن او بوی ادرار می‌دهد باید کودک حمام بگیرد تا مورد سؤال و تمسخر همسالان خود قرار نگیرد. ازنظر بهداشتی ضرورت ندارد هرروز ملحفه‌ها شسته شود زیرا ادرار کودک معمولاً عاری از میکروب است.

5. 5. تمرین نگه‌داری ادرار: پدر و مادر باید به کودک یادآوری کنند که در خلال روز تا آنجایی که می‌تواند ادرار خود را نگه دارد.

• درمان شب‌ادراری در کودکانی که سن آن‌ها بیش از 6 سال است

ورزش مثانه: کودکانی که دچار شب‌ادراری هستند اغلب دارای مثانه کوچک می‌باشند بنابراین مثانه این کودکان باید گشاد گردد. بهترین روش ورزش مثانه است که درنتیجه مثانه گشاد می‌شود و حجم بیشتری از ادرار را در خود جای می‌دهد. ابتدا ظرفیت و حجم مثانهی کودک را تعیین نمایید (مقدار طبیعی ظرفیت مثانه معمولاً cm10 مکعب برای هر کیلو وزن کودک هست. ظرفیت مثانه افراد بالغ cm350 تا cm500 می‌باشد). برای انجام تمرین به کودک بگوئید تا حدی که می‌تواند ادرار خود را نگه دارد، اگر کودک احساس دفع ادرار کرد به او بگوئید 10 ثانیه کاری انجام دهد تا مشغول شود در این صورت کودک می‌تواند ادرار خود را به مدت 20 تا 30 دقیقه نگه دارد. این تمرین به‌تدریج اندازه مثانه را بزرگ‌تر می‌کند.

کودکانی که دارای مثانه کوچک هستند موقع ای که مثانه آن‌ها پر شد ادرار خود را دفع می‌کنند اگر این کودکان چند مرتبه در خلال شب‌بیدار شوند و مثانه خود را خالی کنند در رختخواب خود ادرار نخواهند کرد. درصورتی‌که ظرفیت مثانه کودک در حد طبیعی باشد قطع کردن ادرار و دومرتبه ادرار کردن مؤثر است، به کودک یاد دهید هنگامی‌که به توالت می‌رود ابتدا قسمتی از ادرارش را رها کند و ناگهان جریان دفع ادرار خود را قطع کند و از 1 تا 10 بشمارد و دوباره ادرار خود را رها کند تا مثانه کاملاً تخلیه شود.

 این تمرین سبب قدرت دریچه مثانه و درنتیجه قدرت نگهداری و کنترل ادرار در خلال شب افزایش خواهد یافت. مطالعات نشان داده که ورزش مثانه به مدت 6 ماه حداقل سبب کنترل شب‌ادراری یک‌سوم کودکان می‌شود.

• درمان شب‌ادراری کودکانی که سن آن‌ها بیشتر از 8 سال است

کودک می‌تواند از ساعت زنگ‌دار استفاده کند که 3 یا 4 ساعت بعد از خواب زنگ بزند. پدر و مادر شب‌هایی را که کودک بیدار می‌شود و به توالت می‌رود حتی اگر بازهم در رختخواب ادرار کند به او جایزه بدهند. 2 نوع دستگاه بسیار حساس هم وجود دارد که با دفع چند قطره ادرار و تر شدن پیژامه زنگ می‌زند و کودک را بیدار می‌کند، در مورد کودکانی که در یک اتاق زندگی می‌کنند و می‌خوابند و یا دو یا چند کودک در یک رختخواب می‌خوابند به کار بردن این دستگاه نتیجه‌ای نخواهد داشت و عیب بکار بردن این دستگاه این است که مثانه کودک کوچک می‌ماند و همچنین رفلکس طبیعی ادرار کردن کودک کاهش می‌یابد.

دارو در شب‌ادراری کودکان

اگر سن کودک 9 تا 10 سال باشد و توصیه‌های ذکرشده مؤثر نبوده و کودک هنوز دچار شب‌ادراری است، پزشک به ناچار دارو تجویز می‌کند. چون شب‌ادراری خطری ندارد، بنابراین باید داروهایی تجویز شود که بی‌خطر باشد. متأسفانه چنین دارویی وجود ندارد. هیچ کودکی از شب‌ادراری نمرده ولی کودکان بی‌شماری درنتیجه خوردن دارو جان خود را ازدست‌داده‌اند، با توجه به این موضوع نام داروهایی که برای شب‌ادراری تجویز می‌شود و عوارض آن‌ها ذکر می‌گردد.

1. داروهای ضدافسردگی (توفرانیل): این دارو سبب انقباض عضله اسفنکتر مثانه و درنتیجه جمع شدن ادرار در مثانه می‌گردد. مقدار دارو حدود 50 میلی‌گرم در سن 8 تا 12 سالگی و 75 میلی‌گرم در کودکان بزرگ‌تر از 12 سال تجویز می‌شود. این دارو به‌صورت قرص می‌باشد و کودک باید قبل از خواب آن را مصرف کند. این دارو را نباید در کودکان کوچک‌تر از 6 سال تجویز کرد. اثر این دارو در هفته اول حتی همان شب اول مصرف، مشاهده خواهد شد و کودک در رختخواب خود ادرار نخواهد کرد. بهترین اثر این دارو در کودکانی است که ظرفیت مثانه طبیعی دارند و فقط بعضی از شب‌ها دچار شب‌ادراری می‌گردند و کمترین نتیجه را در کودکانی دارد که ظرفیت مثانه آن‌ها کم است. این دارو بسیار سمی و کشنده است، بعضی از کودکانی که از شب‌ادراری رنج می‌برند، مبادرت به خوردن بیش‌ازحد این دارو می‌کنند که درنتیجه سبب مرگ آن‌ها می‌شود. عوارض دیگر این دارو زیادشدن تعداد ضربان قلب کودک در حال استراحت و بالا رفتن فشارخون و حتی نامرتب شدن جریان قلب می‌گردد.
2. داروهای ضد انقباض (اکسی بوتینین): داروهایی که اثر ضد انقباض دارند اگر به کودک داده شود بر روی مثانه‌ای که در حال انقباض است اثر کرده و درنتیجه آن را شل می‌کند. مطالعات انجام‌گرفته نشان داده است در کودکانی که توفرانیل اثر نداشته، این دارو مؤثر بوده است. مقدار این دارو 5 میلی‌گرم در سن 8 سالگی قبل از خواب تجویز می‌گردد. ناراحتی‌های قلبی که با به کار بردن توفرانیل به وجود می‌آید با بکار بردن این دارو دیده نشده است.

روش به کار بردن این دارو: یکی از دو داروی توفرانیل یا اکسی بوتینین را برای مدت یک هفته باید تجویز کرد. اگر با مصرف این دارو در مدت یک هفته شب‌ادراری کودک متوقف گردید، می‌توان دارو را برای مدت بیشتری ادامه داد تا کودک به مدت یک ماه کاملاً ادرار خود را کنترل نماید.

 سپس می‌توان دارو را به‌تدریج در خلال 2 تا 4 هفته کم و سپس قطع کرد. اگر شب‌ادراری عود کرد، دارو را می‌توان برای مدت سه ماه دیگر تجویز کرد. غیر از به کار بردن دارو، کودک باید توصیه‌های دیگر را که قبلاً ذکر گردید عمل کند تا از عود شب‌ادراری جلوگیری شود.

3. دسموپرسین (هورمون آنتی دیورتیک): این دارو به‌صورت خوراکی، قطره یا اسپری داخل بینی به‌کاربرده می‌شود. کودکانی که تحت درمان با این دارو قرار می‌گیرند، شب‌ادراری آن‌ها قطع و پس از قطع دارو شب‌ادراری آن‌ها ممکن است عود کند. اثرات سمی ناشی از داروهای دیگر در مورد این دارو کمتر دیده می‌شود (در موارد نادر ممکن است موجب کاهش ملح سدیم خون و تشنج گردد)، بنابراین اگر پزشک تصمیم دارد داروئی تجویز کند، بهتر است از این دارو استفاده نماید. مقدار آن 20 میکروگرم در موقع خواب هست. این دارو عوارضی برای کودک به وجود نمی‌آورد.
4. ایمی پرامین: ایمی پرامین یکی از معروف‌ترین و پراستفاده‌ترین داروهای شب‌ادراری کودکان است که بسیاری از بزرگ‌سالان از آن به‌عنوان یک داروی ضدافسردگی معروف استفاده می‌کنند.

اطلاعاتی درزمینهی ادرار کردن و کنترل آن به شکل بهنجار و متناسب با سن تحولی

• هفته چهارم: کودک ممکن است در خواب، خود را خیس کند و در اثر ادرار کردن از خواب بیدار شود.
• هفته شانزدهم: مقدار ادرار زیاد شده و دفعات آن کاهش می‌یابد.
• هفته بیست و هشتم: کودک در هر فاصله یک یا دو ساعت یک‌بار، ادرار می‌کند.
• هفته چهلم: ممکن است در خواب و یا در هنگام گردش با کالسکه، هنوز خشک باشد.
• یک‌سالگی: از اینکه خود را خیس کرده است بی‌قرار می‌شود و از مادر می‌خواهد که پوشک او را عوض کند.
• هجده‌ماهگی: به سؤال مادر در خصوص داشتن ادرار، پاسخ منفی یا مثبت می‌دهد و درصورتی‌که خود را خیس کرده باشد، احساس تنفر می‌کند.
• دوسالگی: کنترل بهتری روی ادرار خود دارد و اگر او را روی توالت قرار دهید مقاومت نمی‌کند. ممکن است تا صبح خودش را خیس نکند.
• سه‌سالگی: خودش به توالت می‌رود. شب‌ها، خود را خیس نمی‌کند و ممکن است در طول شب بیدار شود و بخواهد که او را به توالت ببرند.