کنجکاوی جنسی کودکان – بخش یک

والدین تصور می‌کنند که آگاهی فرزندشان نسبت به مسائل جنسی و کنجکاوی جنسی کودکان، آن‌ها را گمراه خواهد کرد. شاید تا حدودی این استدلال درست باشد اما این نکته را نمی‌بینند که رسانه‌های مجازی، اینترنت یا شبکه‌های ماهواره‌ای همین مسائل را به‌صورت نادرست به کودک و نوجوانان ما می‌خورانند؛ که می‌تواند سبب گمراهی آن‌ها شود.

والدین باید این آموزش‌ها را از چهارسالگی شروع کنند. نواحی جنسی و حساس بدنش را به‌عنوان نواحی خصوصی بیاموزند و به کودکان گوشزد کنند که فقط خودت حق‌داری به آن‌ها دست بزنی و من موقع حمام کردن نمی‌توانم به نواحی خصوصی بدن تو دست بزنم. همچنین والدین نباید اسم بد روی آلت تناسلی کودکان بگذارند چون سبب می‌شود احساس خوبی نسبت به آن پیدا نکنند. والدین باید با زبان دوستانه به‌گونه‌ای که اعتماد کودک جلب شود از وی بخواهند اگر شخصی قصد تعرض به وی را داشت به آن‌ها اطلاع دهد.

به اعتقاد ما والدین باید قبل از آغاز سنین نوجوانی، درباره مسائل جنسی، فرزند خود را آگاه کنند و به کنجکاوی جنسی کودکان پاسخ مناسب بدهند. البته این آموزش نباید به‌گونه‌ای باشد که نوجوان احساس کند که مجاز به رابطه جنسی است، بلکه والدین باید فرزند خود را نسبت به مسائل جنسی صرفاً آگاه کرده و درباره خطرات احتمالی که ممکن است آن‌ها را تهدید کند هشدار دهند. معمولاً نوجوانان اطلاعات خود را از هم‌سالانشان دریافت می‌کنند که بسیاری از آن‌ها صحیح نیست؛ اما اگر والدین فرزندانشان را آگاه کنند کمتر به بیراهه کشیده می‌شوند.

مسائل جنسی و خطرات احتمالی که بچه‌ها را تهدید می‌کند باید در سنین مختلف توسط والدین آموزش داده شود، اما شکل این‌گونه آموزش­ها تفاوت می‌کند. درباره بیماری ایدز بهتر است در سنین دبیرستان، هم والدین و هم معلمان به بچه‌ها آموزش دهند. نکته‌ای که بسیار مهم است آموزش مهارت «نه گفتن» به بچه‌هاست، بنابراین رشد شخصیت کودک نوعی آموزش به بچه‌ها برای محافظت از خود در برابر خطرات احتمالی است.

آزار جنسی کودکان دارای مفهوم گسترده‌ای است. برای نمونه اگر پدر و مادر بدون در نظر گرفتن سن کودکشان، فیلم‌های مستهجن را به بچه‌ها نشان دهند به بهانه اینکه می‌خواهند به آن‌ها آگاهی بدهند، نوعی آزار جنسی کودک محسوب می‌شود. چون به‌نوعی اطلاعات زودرس و نامربوطی به کودک داده می‌شود که نباید در آن سن با آن روبه‌رو شود. علاوه بر آن آزار جنسی کودک بیشتر توسط نزدیکان صورت می‌گیرد؛ به‌گونه‌ای که فردی که از قبل با کودک در تماس بوده و پس از برقراری ارتباط، مدت‌ها با او تماس فیزیکی داشته و به مرحله‌ای رسیده که به آزار جنسی منجر می‌شود.

اول آنکه ارتباط خوب و سالمی با فرزندشان داشته باشند، به‌گونه‌ای که کودک ارزش‌های اخلاقی را از والدین خود بیاموزد و همیشه والدینش را کسانی بداند که به او احترام می‌گذارند و تکیه‌گاه او هستند.

نکته مهم دیگر این است که با محدود کردن و ایمن کردن بچه‌ها نمی‌توان به‌طور کامل از آن‌ها محافظت کرد. کودکی که مدام تحت کنترل و حمایت والدین است و هیچ ارتباطی با دیگران ندارد، منزوی و گوشه‌گیر می‌شود و شیوه برقراری ارتباط با دیگران را یاد نگرفته؛ در نتیجه زمانی که وارد اجتماع می‌شود، در معرض هر نوع آسیبی قرار می‌گیرد.

بنابراین والدین باید به فرزندان خود آگاهی لازم را بدهند و او را از آسیب‌های اجتماعی آگاه کرده و درعین‌حال در برنامه‌هایی که فرزندانشان شرکت دارند، نظارت کنند. همچنین توانایی نه گفتن را باید در بچه‌ها ایجاد کرد. اگر بچه‌ای ترسو باشد نمی‌تواند به‌خوبی از خودش محافظت کند.