آبراهام مزلو

آبراهام مزلو که از هفت فرزند خانواده فرزند اول بود، در سال 1908 در بروکلین نیویورک به دنیا آمد. او کودکی ناخشنود و مشقت باری را گذراند. ازنظر او خانواده‌ای بدبخت داشت و مادرش مخلوقی وحشتناک بود.

او منزوی بود و بدون هیچ دوست صمیمی بزرگ شد. پدرش مهاجری روسی-یهودی بود که به ساختن بشکه مشغول بود. او فردی کناره‌گیر، زن‌باره و می‌خوار بود که گاهی اوقات برای مدتی ناپدید می‌شد. مادرش به‌شدت خرافی بود و او را به خاطر کوچک‌ترین رفتار نامناسب تنبیه می‌کرد.

مادر مزلو زن مذهبی بود که اغلب او را از خشم و تنبیه خداوند می‌ترساند، مزلو به‌واسطه این تجربیات از مذهب متنفر شد. مادر مزلو به او محبت نمی‌کرد و خواهر و برادرش را به او ترجیح می‌داد. یکرو که مزلو دو بچه‌گربه را به خانه آورده بود، مادرش سر آن‌ها را به دیوار کوبید و آن‌ها را کشت.

او هیچ‌گاه مادرش را نبخشید و نسبت به مادرش تنفر داشت و حتی هنگامی‌که مادرش مرد در تشییع‌جنازه‌اش شرکت نکرد. این تجربه بر زندگی عاطفی او و همچنین کارش در روانشناسی تأثیر گذاشت.

مزلو در کودکی احساس حقارت می‌کرد به دلیل آن‌که تصور می‌کرد با دیگران متفاوت است. او اندامی لاغر و بینی بزرگی داشت که از آن‌ها خجالت می‌کشید و تلاش می‌کرد که از طریق پرورش مهارت‌های ورزشی کمبودهایش را جبران کند. او درواقع نمونه‌ای از نظریه آدلر بود و به همین دلیل به نظریه آلفرد آدلر علاقه‌مند شد.

تلاش‌های او برای رسیدن به شهرت و پذیرش به‌عنوان ورزشکار به نتیجه نرسید به همین علت به کتاب‌ها روی آورد. او ازلحاظ عقلانی سرآمد بود. مزلو هنگامی‌که در دبیرستان بویز در بروکلین تحصیل می‌کرد و نمرات او بالاتر از متوسط بود، احساس آرامش می‌کرد.

در این مدت او با ویل مزلو، دخترعموی خود رابطه‌ای دوستانه برقرار کرد. ویل مزلو معاشرتی و لحاظ اجتماعی فعال بود. مزلو به‌واسطه این رابطه مهارت‌های اجتماعی را فراگرفت و به چند فعالیت تحصیلی پرداخت.

بعدازاینکه مزلو از دبیرستان فارغ‌التحصیل شد، دختر عمویش او را ترغیب کرد تا برای دانشگاه کرنل درخواست دهد اما او به دلیل نداشتن اعتمادبه‌نفس، سیتی کالج نیویورک را انتخاب کرد. در همان زمان والدینش طلاق گرفتند و ازنظر عاطفی از پدرش بیشتر فاصله گرفت.

پدر مزلو دوست داشت که پسر ارشد او وکیل شود و او درحالی‌که به سیتی کالج می‌رفت در دانشکده حقوق نیز ثبت‌نام کرد. او احساس کرد که حقوق به افراد شرور می‌پردازد و به همین علت تصمیم به ترک دانشکده حقوق گرفت. چیزی که او دوست داشت یاد بگیرد مطالعه همه‌چیز بود.

او در فلسفه و درس‌های دیگر که علاقه داشت، نمرات خوبی می‌گرفت اما در درس‌هایی که دوست نداشت ضعیف بود و مشروط می‌شد. او بعد از سه ترم به دانشگاه کرنل در نیویورک منتقل شد، بیشتر به علت اینکه دخترعمویش در آن دانشگاه تحصیل می‌کرد.

او عملکرد متوسطی در دانشگاه کرنل داشت. او تحت تأثیر استاد زمینه روانشناسی، ادوارد تیچنر که فردی مشهور در روان‌شناسی بود، قرار نگرفت و رویکردش به روانشناسی را سرد و بی‌روح می‌دانست که ربطی به انسان‌ها نداشت.

مزلو بعد از یک‌ترم تحصیل در کرنل، به سیتی کالج نیویورک برگشت تا به برتا دخترخاله‌اش که عاشق او شده بود، نزدیک باشد. مزلو و برتا علی‌رغم مخالفت والدین مزلو ازدواج کردند. علت مخالفت آن‌ها این بود که مزلو 20 سال و برتا 19 سال داشت و همچنین آن‌ها می‌ترسیدند این ازدواج فامیلی منجر به نقص ژنتیکی در فرزندهای آن‌ها شود.

مزلو یک‌ترم قبل از ازدواج در دانشگاه ویسکانسین ثبت‌نام کرده بود و مدرک کارشناسی فلسفه خود را از این دانشگاه گرفت. او به رفتارگرایی جان بی. واتسون علاقه بسیاری داشت. مزلو در دهه 1930 به این باور رسید که رفتارگرایی می‌تواند تمام مشکلات جهان را حل کند.

او در دوره کارشناسی ارشد، با هاری هارلو که تحقیق با میمون‌ها را شروع کرده بود همکاری کرد. پایان‌نامه او با توجه به آموزشی که در روانشناسی تجربی گذرانده بود، در زمینه‌ی تسلط و رفتار جنسی میمون‌ها بود. این گام بزرگی در جهت تغییر به سمت تفکر روانشناسی انسان‌گرا بود – از میمون‌ها به خود شکوفایی.

چند عامل وجود داشت که این تغییر عمیق را در تفکر او ایجاد کردند. او عمیقاً تحت تأثیر جنگ جهانی دوم و تولد اولین فرزندش قرار گرفت. برخورد کردن با سایر اندیشه‌ها درباره ماهیت انسان (فلسفه، روانکاوی و روان‌شناسی گشتالت) او را متقاعد کرد که رفتارگرایی بسیار محدود است و نمی‌تواند پاسخگوی مسائل پایدار انسانی باشد.

مزلو در سال 1934 دکترای خود را گرفت اما به خاطر رکود اقتصادی و یهودستیزی که هنوز در بسیاری از دانشگاه‌های آمریکا وجود داشت، نتوانست جایگاه علمی به دست آورد. به همین علت به تدریس در ویسکانسین ادامه داد و در دانشکده پزشکی آن ثبت‌نام کرد.

نگرش سرد و بی‌تفاوت جراحان که قادر بودند اندام‌های معیوب بدن را بدون اینکه هیجان قابل‌تشخیصی داشته باشند، قطع کنند باعث شد از این رشته انصراف دهد. هر وقت که مزلو از چیزی کسل می‌شد معمولاً آن را رها می‌کرد.

مزلو یک سال بعد به نیویورک بازگشت و در تیچرز کالج، دانشگاه کلمبیا، دستیار پژوهشی ادوارد ال. ثرندایک شد. او در آزمون هوش ثرندایک نمره 195 گرفت و این باعث شد ثرندایک اجازه دهد که مزلو هر کاری که دوست دارد انجام دهد. مزلو بعد از یک سال و نیم تحقیق درباره میل جنسی انسان به بروکلین رفت تا به عضویت علمی کالج بروکلین درآید. این دانشکده به‌تازگی تاسیس شده بود.

زندگی در نیویورک به او این امکان را داد تا با چند تن از روانشناسان اروپا که از سلطه نازی‌ها گریخته بودند، آشنا شود. مزلو با اریک فروم، کارن هورنای، مکس ورتهایمر و کورت گلدشتاین ملاقات کرد و از آن‌ها آموخت. آدلر نیز شب‌های جمعه در خانه‌اش سمینار تشکیل می‌داد و مزلو بارها در جلسات شرکت کرد.

در اواسط دهه 1940 سلامت مزلو رو به وخامت رفت. او در سال 1946 در سن 38 سالگی گرفتار بیماری عجیبی شد که وی را ضعیف و فرسوده کرد. او سال بعد همراه با برتا و دو دخترش به شهر پلیزانتون ایالت کالیفرنیا رفت و در آنجا در Maslow cooperage corporation که تصادفاً به اسم خود او بود، مدیر شد. او در این مدت زندگی‌نامه‌ها و تاریخچه‌هایی را برای یافتن اطلاعاتی درباره افراد خودشکوفا مطالعه کرد.

یک سال بعد مزلو بیماری را شکست داد و به تدریس در بروکلین بازگشت.

در سال 1941 بعد از حمله شگفت‌آور ژاپن به پایگاه دریایی آمریکا در پرل هاربر واقع در هاوایی که منجر به درگیر شدن آمریکا در جنگ جهانی دوم شد، مزلو شاهد رژه نظامی بود. این تجربه زندگی او را تغییر داد و تصمیم گرفت در جهت بهبود شخصیت انسان کار کند و نشان دهد که انسان‌ها قادر هستند رفتارهایی بهتر از تعصب، نفرت و پرخاشگری داشته باشند.

مزلو در سال 1951 در دپارتمان روانشناسی دانشگاه براندیز، در شهر والتهام ایالت ماساچوست مقامی به‌عنوان مدیر گروه به دست آورد.

او از جنبش گروه حساسیت آموزی حمایت کرد.

در دهه 1960 یکی از روانشناسان معروف شد.

مزلو در دسامبر 1967 به حمله قلبی شدید دچار شد. او پیشنهاد پیوستن به شرکت اجرایی سگا در شهر ملنوپارک را پذیرفت. او آنجا آزاد بود تا آن‌گونه که دوست دارد فکر کند و بنویسد.

او به افتخارات متعددی نائل آمد که ازجمله آن‌ها ریاست انجمن روانشناسی آمریکا بود.

مزلو زندگی پر از رنج و محنتی داشت. او به انواع بیماری‌ها ازجمله اختلالات معده، بی‌خوابی، افسردگی و بیماری قلبی مبتلا شد.

آبراهام مزلو در هشتم ژوئن 1970 هنگامی‌که مشغول دویدن در جا بود در اثر سکته قلبی شدید در 62 سالگی درگذشت.

او یک ماه قبل از مرگش نوشت:

من ذاتاً جسور نیستم. جسارت من واقعاً غلبه بر همه نوع بازداری‌ها، نزاکت، ملایمات و کمرویی است و این همیشه به قیمت خستگی زیاد، تنش، نگرانی و بدخوابی تمام‌شده است.