آلفرد آدلر

آلفرد آدلر در یک خانوادهی ثروتمند که در حومه ی وین، اتریش، زندگی می‌کردند به دنیا آمد. کودکی او با بیماری، حسادت برادر بزرگ‌تر و طرد شدن از سوی مادر مشخص‌شده بود. او خود را شخصی زشت و کوچک اندام تلقی می‌کرد. آدلر نسبت به پدرش بیش از مادرش احساس نزدیکی می‌کرد و شاید مانند یونی، بعدها به این دلیل نامفهوم عقدهی ادیپ مخالفت کرد که در تجارب دوره ی کودکی‌اش انعکاسی نداشت. آدلر در کودکی با جدیت تمام‌کار می‌کرد تا نزد همسالانش محبوبیت به دست آورد و به‌تدریج که بزرگ‌تر شد، به احساس عزت‌نفس و پذیرش از سوی دیگران دست‌یافت که در میان افراد خانواده‌اش سراغ نداشت.

آلفرد آدلر در ابتدا دانش‌آموز ضعیفی بود، به‌اندازه‌ای ضعیف که معلمی به پدرش گفت که این پسر برای هیچ شغلی جز شاگرد کفاشی مناسب نیست؛ اما آدلر باپشتکار و فداکاری خود را از پایین‌ترین سطح کلاس‌بالا کشید. هم ازنظر اجتماعی و هم ازنظر تحصیلی سخت تلاش کرد تا بر عقب‌ماندگی‌ها و حقارت‌هایش غلبه کند و بدین ترتیب برای نظریهی آینده‌اش دایر بر اینکه شخص باید نقاط ضعفش را جبران کند نمونه‌ای شد. توصیف احساس‌های حقارت، که بعدها بخش اصلی نظام او را تشکیل داد، بازتاب مستقیم تجارب اولیه ی خود اوست، دینی که آدلر آزادانه به آن اعتراف کرد.

آلفرد آدلر در چهارسالگی، هنگامی‌که از دست‌وپنجه نرم کردن با ذات‌الریه‌ای که او را تا دم مرگ برده بود بهبودی حاصل کرد، تصمیم گرفت پزشک شود. درجهٔ دکتری پزشکی خود را در 1895 از دانشگاه وین دریافت کرد. پس از گرفتن تخصص چشم‌پزشکی و سپس اشتغال در طب عمومی، به روان‌پزشکی روی آورد. در سال 1902 شرکت در جلسات بحث گروهی هفتگی فروید را به‌عنوان یکی از چهار عضو مجاز آغاز کرد. گرچه از نزدیک با فروید کار می‌کرد، رابطه ی شخصی با یکدیگر نداشتند. یک‌بار فروید گفته بود که آدلر حوصله‌اش را سر می‌برد.

آلفرد آدلر در چند سال بعد نظریه‌ای درباره ی شخصیت تدوین کرد که از بسیاری جهات با نظریه ی زیگموند فروید تفاوت داشت و تأکید فروید بر عوامل جنسی را آشکارا موردانتقاد قرارداد. در سال 1910 فروید ریاست انجمن روانکاوی وین را به نام او کرده بود تا اختلافات فزاینده ی بین آن دو از میان برداشته شود، اما در 1911، انشعاب اجتناب‌ناپذیر کامل شد. این انشعاب تلخ بود. بعدها آدلر فروید را کلاه‌بردار توصیف کرد و روانکاوی او را “کثیف” خواند.فروید از آدلر به‌عنوان “نابهنجار” و “دیوانه ی شهرت” یاد می‌کرد.

آلفرد آدلر در جنگ جهانی اول به‌عنوان پزشک در ارتش اتریش خدمت کرد و پس‌ازآن کلینیک‌های راهنمایی کودکان را در مدارس وین سازمان‌دهی کرد.دردهه  1920نظام روان‌شناسی اجتماعی وی که خود آن را روان‌شناسی فردی می‌نامید پیروان زیادی پیدا کرد. در 1926 آدلر نخستین بازدید از چندین بازدید خود از آمریکا را انجام داد و هشت سال بعد به استادی روان‌شناسی بالینی در دانشگاه پزشکی لانگ آیلند (نیویورک) منصوب شد. آلفرد آدلر درحالی‌که برای ایراد سخنرانی پرحرارت در سفر بود، در آبردین، اسکاتلند درگذشت.

فروید در پاسخ به نامه ی دوستی که مرگ آلفرد آدلر به‌شدت متأثرش کرده بود نوشت،

من معنای دلسوزی شما برای آلفرد آدلر را نمی‌فهمم. برای یک پسر یهودی که از حومه ی  وین خارج می‌شود مرگ در آبردین به‌خودی‌خود یک موقعیت بی‌سابقه و دلیلی است بر این‌که تا چه اندازه پیش رفته است. دنیا در برابر مخالفتش با روانکاوی پاداش خوبی به او داد.