چارلز داروین

چارلز رابرت داروین (Charles Robert Darwin) در 12 فوریه‌ی سال 1809 (23 بهمن 1187) در خانواده‌ای ثروتمند در شهر شروزبری (Shrewsbury) انگلستان بدنیا آمد. پدرش دکتر رابرت داروین (Dr. R. W. Darwin) پزشک بود و پدربزرگش دکتر اراسموس داروین (Dr. Erasmus Darwin) یک گیاه شناس بود.

چارلز داروین مادرش سوزانا وجوود (Susannah Wedgwood) را در هشت سالگی از دست داد. پدرش امیدوار بود که مسیر او را دنبال کرده و به یک پزشک تبدیل شود، اما چارلز با خون میانه‌ی خوبی نداشت.
پدرش پیشنهاد داد که چارلز به یک کشیش تبدیل شود. چارلز داروین در سن 16 سالگی و در اکتبر سال 1825 همراه برادرش اراسموس (Erasmus) به دانشگاه ادینبرو (University of Edinburgh) وارد شد. 2 سال بعد او به عنوان دانشجوی کالج مسیح (Christ’s College) دانشگاه کمبریج (Cambridge) پذیرفته شد. اما علاقه‌ی او به شدت با تاریخ طبیعت عجین بود.

هنگامی که چارلز داروین در کالج مسیح مشغول به تحصیل بود، استاد گیاه‌شناسی او پروفسور جان استیونس هنسلو (John Stevens Henslow) در نقش استاد راهنمایش ظاهر شد. در سال 1831 پس از فارغ‌التحصیلی از کالج مسیح با مدرک «بی ای» (Bachelor of Arts)، پروفسور هنسلو به او پیشنهاد داد که در مقام طبیعت‌شناس به کشتی «اچ‌ام‌اس بیگل» ملحق شود.

ناخدای کشتی، شخصی به نام رابرت فیتزرو بود، او که قصد داشت سفر تحقیقاتی را در آمریکای جنوبی انجام دهد، از تنها رفتن به سفر می‌ترسید (موضوعی که موجب خودکشی ناخدای قبلی شده بود) و به دنبال شخصی بود که حاضر باشد در این سفر طولانی او را همراهی کند. ناخدا فیتزرو از معاون خود خواست یک فرد تحصیل‌کرده و علمی را برای او پیدا کند. به این ترتیب بود که استادان دانشگاه کمبریج، چارلز داروین ۲۲ ساله را برای سفر به فیتزرو توصیه کردند.

چارلز داروین در سال 1831، سفر پنج ساله‌ای با کشتی مشهور اچ‌ام‌اس بیگل انجام داد، این سفر به نواحی دوردست از جمله آمریکای جنوبی و جزایر گالاپاگوس، به او امکان ابداع نظریه‌ی مشهور فرگشت و انتخاب طبیعی (natural selection) را داد.

داروین در طول این سفر گونه‌های متنوعی از جمله پرندگان، گیاهان و فسیل‌ها را مورد بررسی قرار داده و جمع آوری نمود. وی از طریق این تحقیقات امکان این را پیدا کرد که به صورت عملی و ملموس دانسته‌های گیاه‌شناسی، زمین‌شناسی و جانورشناسی خود را گسترش دهد.

جزایر اقیانوس آرام (Pacific Islands) و مجمع الجزایر گالاپاگوس(Galapagos Archipelago) بخش‌های مورد علاقه‌ی داروین بودند. چارلز داروین در سال 1836 پس از بازگشت به انگلستان شروع به مکتوب‌کردن یافته‌های خود تحت عنوان «ژورنال تحقیقات» (Journal of Researches) کرد. این نوشته‌ها به عنوان بخشی از داستان «کاپیتان فیتزروی» (Captain FitzRoy) منتشر شد. بعدها نیز ویرایش شده و به نام «جانورشناسی سفر بیگل» (Zoology of the Voyage of the Beagle) انتشار یافت. سفر پنج‌ساله‌ی داروین در سراسر جهان به همراه کشتی بیگل که در سال 1836 به پایان رسید، منبع ارزشمندی برای پژوهش‌های او برای توسعه نظریه فرگشت و انتخاب طبیعی بود.

چارلز داروین در 1839 ازدواج کرد، سه سال بعد او و همسرش به داون، دهکده‌ای در حدود 26 کیلومتری (16 مایلی) لندن کوچ کردند. در آنجا توانست بدون مزاحمت‌های زندگی شهری حواس خود را بر روی روش کار متمرکز سازد. داروین که نگران پذیرش عمومی و کلیسا در مورد نظریه فوق‌العاده رادیکالش بود، نظریه مشهور خود را تا سال 1859 منتشر نکرد. او در این زمان با طبیعی‌دانی به نام آلفرد راسل والاس در ارتباط بود که می‌خواست نظریه‌ای مشابه داروین را در محافل علمی منتشر کند. بنابراین داروین تصمیم گرفت سرانجام اثر مشهور خود را مطرح کند و به این ترتیب، چارلز داروین کتاب خاستگاه گونه‌ها را منتشر کرد.

چارلز داروین هرگز سالم نبود، از ناراحتی‌های جسمانی به ستوه آمده بود، از استفراغ، نفخ شکم، دمل، اگزما، سرگیجه، سوزش و افسردگی رنج می‌برد. این علائم که به ظاهر ریشه عصبی داشتند و با هر آشفتگی در برنامه جاری روزانه‌اش عود می‌کردند، هر زمان که دنیای خارج مزاحمت ایجاد می‌کرد و او را از کارکردن بازمی‌داشت، می‌بایست حمله دیگری را متحمل می‌شد. بیماری وسیله سودمندی برای حفظ او از امور دنیوی بود و تنهایی و تمرکزی را که برای خلق نظریه‌اش نیازداشت برایش فراهم می‌آورد.

چارلز داروین در 19 آوریل 1882 (30 فروردین 1261) در شهر لندن دار فانی را وداع گفت و در کلیسای وست‌مینستر (Westminster Abbey) به خاک سپرده شد.

بیش از یک قرن بعد، پرنده شناس دانشگاه ییل (Yale) ریچارد بروم (Richard Brum) به نظریه کمتر شناخته شده‌ی جنسیت چارلز داروین در کتاب خود با عنوان «سیر تکامل زیبایی» (The Evolution of Beauty) پرداخت.

تبدیل جزیره‌ای کوچک به انگلستانی کوچک

 چارلز داروین به همراه دوستش جان هوکر طرحی برای تبدیل جزیره‌ای کوچک و بی‌آب‌وعلف به نام اسنشن اجرا کردند. این طرح در سال 1850 شروع شد و چارلز داروین و جان هوکر به کمک نیروی دریایی پادشاهی بریتانیا، گونه‌های مختلف گیاهی را در جزیره کاشتند که هر سال بر انواع گیاهان افزوده می‌شد.

در اواخر دهه‌ی 1870 در مرتفع‌ترین قله‌ی جزیره، گیاهانی مانند اکالیپتوس، کاج نورفولک، بامبو و موز وجود داشتند که معمولا این گیاهان کنار همدیگر دیده نمی‌شوند. این گیاهان توانایی این را داشتند که آب تازه را از هوا بگیرند و مشکل کم‌آبی جزیره را حل کنند.

پدید آمدن اکوسیستم به طور معلوم میلیون‌ها سال زمان نیاز دارد در حالی که اکوسیستم چالرز داروین و جان هوکر تنها در طول چند دهه بوجود آمد.

 داروین مخالف سرسخت برده‌داری بود

 چارلز داروین در سفری که به آمریکای جنوبی داشت، شاهد خرید و فروش بردگان آفریقایی بود. در همان زمان چارلز داروین مخالفت شدید خود را با برده‌داری اعلام کرد. گرچه نام چارلز داروین در عبارت داروینیسم اجتماعی به کار رفته است، اما هیچگاه چارلز داروین موافق آزادی مطلق اقتصادی، جنگ و نژاد پرستی نبود و اغلب مخالفت خود با برده داری را ابراز می‌کرد.

داروین هر نوع حیوانی را می‌خورد

زمانی که چارلز داروین در دانشگاه کمبریج حضور داشت، در یک گروه آشپزی به نام باشگاه گلوتن عضو شد که اعضای آن هر هفته در دیدارهای خود غذاهای عجیبی می‌خوردند. زمانی که چارلز داروین عازم سفر با کشتی بیگل شد دوباره به کاوش در مورد غذاهای مختلف پرداخت، او در سفر خود یک آرمادیلو را خورد که به نظرش طعمی شبیه اردک داشت.

چارلز داروین جونده‌های کوچک شکلاتی رنگی را نیز در طول این سفر خورد که به گفته ی او بهترین گوشتی بود که تابحال خورده است. چارلز داروین یک گونه‌ی جدید جانوری در برنامه ی غذایی‌اش جای داده بود که بعدها به افتخار او ریا داروین (Rhea Darwinii) نام‌گذاری شد .