گیرنده‌های مکانیکی

 گیرنده‌های مکانیکی شامل حس‌های لمسی و پوستی، اجسام مایسنر، اجسام کروز، اجسام پاچینی، گیرنده های صوتی حلزونی در گوش، گیرنده های دهلیزی برا ی تعادل، گیرنده فشاری در آئورت می باشد. در بافت چربی پوست، قسمت مودار یا بدون مو، وجود حلقه پیازی شکل که از بافت پیوندی تشکیل شده است دانه  پاچینی(شتاب یاب) نام دارد.

دانه ماینسر بین بشره و بافت پیوندی پوست بی مو، به صورت برجستگیهای بیضی وجود دارد. گیرندگان سرعت یاب در پوست مودار به عنوان گیرنده ی ریشه ی مو  تلقی می شوند. در آخرین قسمت لایه ی بشره ی پوست بی مو، «سلول های مرکل» قرار دارند، این سلول ها در پوست مودار نیز که تا سطح آن کشیده شده اند، یافت می شوند و معروف به گیرندگان شدت یاب هستند.

همانطور که پیشتر گفته شد اطلاعات حسی پوستی توسط گیرنده‌های تخصص‌یافته‌ای در پوست فراهم می‌شوند. دانه‌های پاچینی اطلاعات مربوط به ارتعاش را فراهم می‌کنند.

دانه‌های رافینی شبیه دانه‌های پاچینی، اما بسیار کوچک‌ترند، و به تو رفتگی‌های پوست واکنش نشان می‌دهند. دانه‌های مایسنر که در نقاط برآمده پوست یافت می‌شوند، توسط چندین آکسون عصب دهی می‌شوند.

سیستم حسی-تنی ما بیش از هر چیز به تغییرات محرک‌های مکانیکی حساس است. اگر پوست حرکت نکند، ما قادر به تشخیص محرک‌های غیر دردناک نخواهیم بود، زیرا گیرنده‌ها نسبت به فشار مکانیکی ثابت انطباق می‌یابند.

گیرنده‌های دما نیز انطباق می‌یابند؛ به این معنا که تغییرات متوسط حرارت پوست، به زودی به صورت خنثی حس می‌شوند و مقادیر بالاتر یا پایین‌تر از این دما به صورت گرم و سر ادراک می‌گردند.

حداقل سه نوع متفاوت گیرنده درد وجود دارد: گیرنده‌های مکانیکی دارای حد آستانه‌ای بالا، تارهای حاوی گیرنده‌های کاپسایسین – که گرمای شدید، اسیدها و کاپسایسین را تشخیص می‌دهند- و تارهای حاوی گیرنده‌های حساس به ATP.