کسانی که نیازهای عاطفی مرا برآورده کنند وجود ندارند.

من عشق و توجه کافی را دریافت نکرده‌ام.

غالباً من کسی را نداشتم که برای نصیحت و حمایت عاطفی به او تکیه کنم.

غالباً کسی را نداشته‌ام که از من حمایت کند، حرف‌هایش را با من بزند و عمیقاً نگران اتفاق‌هایی باشد که برایم می‌افتد.

بیشتر اوقات من کسی را نداشتم.

به طور کلی کسی نبوده که به من عاطفه، محبت و صداقت نشان دهد.

در بیشتر اوقات زندگی این احساس به من دست نداده که برای فرد دیگری شخص ویژه و ممتازی به شمار بروم.

در اغلب اوقات من کسی را نداشتم که واقعاً به من گوش دهد، مرا بفهمد یا اینکه احساس‌ها و نیازهای واقعی مرا درک کند.

وقتی که نمی‌دانستم کاری را چگونه انجام دهم، به ندرت شخصی پیدا می‌شد که از او یک نصیحت و راهنمایی سالم دریافت کنم.

من نگران این هستم که افرادی را که دوست دارم در آینده‌ای نزدیک بمیرند، حتی وقتی که دلایل پزشکی کمی برای تأیید این امر وجود داشته باشد.

من به افراد نزدیک خودم خیلی وابسته‌ام، چون از اینکه آن‌ها مرا ترک کنند، می‌ترسم.

نگرانم از اینکه افرادی که به من نزدیکند مرا ترک و رها کنند.

احساس می‌کنم که فاقد حمایت عاطفی پایدار بوده‌ام.

احساس نمی‌کنم که روابط مهمم تداوم داشته باشد و انتظارم این است که این روابط به زودی تمام شود.

به شرکای زندگی خود که نمی‌توانند نسبت به من تعهدی داشته باشند، عادت کرده‌ام.

در نهایت من تنها و بی‌کس خواهم ماند.

وقتی احساس می‌کنم کسی که برایم مهم است از من دوری می‌کند، مأیوس می‌شوم.

برخی اوقات آن‌قدر نگران آن هستم که مردم مرا ترک کنند که آن‌ها را از خود میرانم.

وقتی شخصی حتی برای یک مدت‌زمان کوتاه مرا ترک می‌کند خیلی ناراحت می‌شوم.

همیشه نمی‌توانم روی کسانی که از من حمایت می‌کنند، حساب کنم.

من نمی‌توانم رابطه‌ی نزدیک با مردم برقرار کنم چون به اینکه آن‌ها در کنارم بمانند اعتماد ندارم.

به نظر می‌رسد افراد مهم زندگی من همیشه تغییر می‌کنند.

نگرانم از اینکه افرادی را که دوستشان دارم فرد دیگری را پیدا کنند و او را به من ترجیح دهند و مرا ترک کنند.

افراد نزدیک به من غیرقابل ‌پیش‌بینی بوده‌اند. لحظه‌ای حضوری مهربان دارند و لحظه‌ای بعد عصبی، ناراحت، غرق در خود و پرخاشگر هستند.

آن‌قدر به مردم دیگر نیازمندم که نگران از دست دادن آن‌ها هستم.

اگر کسانی را نداشته باشم که حامی من باشند و نگران از دست دادنشان باشم، خیلی احساس بی‌کسی می‌کنم.

نمی‌توانم خودم باشم یا چیزی را که واقعاً احساس می‌کنم بیان کنم چون از اینکه مرا ترک کنند، می‌ترسم.

احساس می‌کنم مردم از من سودجویی می‌کنند.

اغلب احساس می‌کنم که باید از خودم در برابر مردم محافظت کنم.

احساس می‌کنم که باید در حضور دیگران از خودم محافظت کنم.

اگر فردی کار خیلی خوبی برایم انجام دهد، فرض می‌کنم که حتماً قصد و انگیزه خاصی داشته است.

خیانت به من فقط زمانش مطرح است و این اتفاق رخ خواهد داد.

اغلب مردم تنها به فکر خودشان هستند.

در اعتماد کردن به دیگران مشکل دارم.

نسبت به انگیزه‌های دیگران سوءظن شدید دارم.

مردم به ندرت درست‌کار هستند. آن‌ها معمولاً آن چیزی نیستند که نشان می‌دهند.

معمولاً به طور جدی به انگیزه‌های نهانی مردم فکر می‌کنم.

اگر فکر کنم فردی می‌خواهد به من ضربه بزند پیش‌دستی می‌کنم و اول من به او ضربه می‌زنم.

مردم معمولاً مجبورند خودشان را برای من ثابت کنند چون به آن‌ها اعتماد ندارم.

برای اینکه ببینم مردم به من راست می‌گویند یا نیت خوبی دارند، آن‌ها را آزمایش می‌کنم.

با این باور موافقم: کنترل کردن یا کنترل شدن.

وقتی فکر می‌کنم که دیگران چگونه در طول زندگی‌ام با من به خشونت رفتار کرده‌اند، عصبانی می‌شوم.

در طول زندگی‌ام مردم به من نزدیک شده‌اند تا از من سودجویی کنند یا برای رسیدن به اهدافشان از من سوءاستفاده کنند.

افراد مهم زندگی‌ام از نظر عاطفی جسمانی یا جنسی با من بدرفتاری کرده‌اند.

نمی‌توانم خودم را تطبیق بدهم.

اساساً با مردم دیگر فرق دارم.

نمی‌توانم به کسی تعلق داشته باشم، انسان گوشه‌گیری هستم.

احساس می‌کنم از مردم بیگانه شده‌ام.

احساس تنهایی و انزوا می‌کنم.

همیشه احساس می‌کنم، خارج از گروه‌ها هستم.

هیچ‌کس واقعاً مرا درک نمی‌کند.

خانواده‌ی من با خانواده‌های اطرافمان تفاوت داشته است.

برخی اوقات احساس می‌کنم یک غریبه‌ام.

اگر فردا ناپدید شوم، هیچ‌کس توجهی نمی‌کند.

مردان با زنانی که دوستشان دارم، وقتی عیب‌های مرا می‌بینند، نمی‌توانند دوستم داشته باشند.

اگر کسی واقعاً مرا بشناسد، تمایل پیدا نمی‌کند که با من رابطه‌ای نزدیک پیدا کند.

ذاتاً آدم ناقص و معیوبی هستم.

مهم نیست که چگونه تلاش می‌کنم. احساس می‌کنم نمی‌توانم با یک زن یا مرد خوب رابطه برقرار کنم، به گونه‌ای که به من احترام بگذارد و از این طریق احساس کنم انسان ارزشمندی هستم.

شایستگی عشق، توجه و احترام دیگران را ندارم.

احساس می‌کنم، دوست‌داشتنی نیستم.

در بسیاری جنبه‌ها بیش از آن ناپذیرفتنی هستم که بتوانم خودم را به دیگران نشان بدهم.

اگر دیگران بفهمند که من نقص دارم نمی‌توانم تو رویشان نگاه کنم.

وقتی افراد مرا دوست دارند، احساس می‌کنم گولشان زده‌ام.

اغلب متوجه می‌شوم که به طرف کسانی جلب می‌شوم که در مورد من خیلی انتقادی فکر می‌کنند یا مرا از خود می‌دانند.

رازهایی دارم که نمی‌خواهم نزدیکانم آن را بدانند.

تقصیر من است که والدینم نتوانستند به قدر کافی مرا دوست بدارند.

نمی‌گذارم مردم خود واقعی‌ام را بشناسند.

یکی از شدیدترین بهارخواب‌هایم این است که نقص‌هایم برملا شوند.

نمی‌توانم بفهمم چگونه شخصی می‌تواند مرا دوست داشته باشد.

از نظر جنسی جذاب نیستم.

زیادی چاق هستم.

زشت هستم.

نمی‌توانم یک مکالمه‌ی مؤدبانه را ادامه دهم.

در موقعیت‌های اجتماعی خسته و کسل‌کننده به نظر می‌رسم.

کسانی که برایشان ارزش قائلم به دلیل پایگاه اجتماعی‌ام با من معاشرت نمی‌کنند.

نمی‌دانم در موقعیت‌های اجتماعی چه بگویم.

مردم نمی‌خواهند عضو گروهشان باشم.

در بین مردم خیلی خجالتی هستم.

تقریباً هیچ کاری را نمی‌توانم به خوبی دیگران انجام دهم.

وقتی به موفقیت نزدیک می‌شوم احساس بی‌کفایتی می‌کنم.

بیشتر مردم در حوزه‌های کار و پیشرفت از من تواناترند.

یک شکست‌خورده هستم.

نمی‌توانم مانند اغلب مردم در کارهایم با استعداد باشم.

در کار یا تحصیل مثل بقیه باهوش نیستم.

به خاطر شکست‌ها و بی‌کفایتی‌هایم در کار احساس شرمندگی می‌کنم.

اغلب در برابر مردم احساس شرم و خجالت می‌کنم چون نمی‌توانم در مورد کارهایی که کردم پاسخگوی آن‌ها باشم.

اغلب کارهای خود را با کارهای دیگران مقایسه می‌کنم و احساس می‌کنم که آن‌ها از من موفق‌ترند.

احساس می‌کنم نمی‌توانم خودم از پس کارهای روزمره زندگی‌ام بربیایم.

به کمک دیگران نیاز دارم.

احساس نمی‌کنم بتوانم گلیم خودم را از آب بیرون بکشم.

معتقدم که دیگران بهتر از خودم می‌توانند از من مراقبت کنند.

وقتی با یک وظیفه‌ی جدید خارج از کارم روبه‌رو می‌شوم به دردسر میافتم مگر اینکه کسی مرا راهنمایی کند.

در مورد انجام کارهای روزمره، فکر می‌کنم آدم وابسته‌ای هستم.

در انجام هر کاری حتی اگر خارج از حوزه‌ی کار یا تحصیل باشد ناراحت و عصبی می‌شوم.

در بسیاری از حوزه‌های زندگی خود آدم بی‌کفایتی هستم.

اگر به قضاوت‌های خودم اعتماد کنم تصمیم‌های اشتباهی می‌گیرم.

فاقد عقل سلیم هستم.

قضاوت‌های من در موقعیت‌های روزمره قابل‌اعتماد نیستند.

نمی‌توانم به توانایی‌های خودم برای حل مشکلات روزمره اعتماد داشته باشم.

احساس می‌کنم برای اینکه مشکلاتم را حل کنم، احتیاج به کسی دارم که بتوانم به راهنمایی‌هایش اعتماد کنم.

احساس می‌کنم وقتی که در مقابل مسئولیت‌های روزمره قرار می‌گیرم، یک بچه به نظر می‌رسم تا یک انسان بزرگ‌سال.

مسئولیت‌های زندگی روزمره برایم خیلی توان کاه و طاقت‌فرسا است.

نمی‌توانم از این احساس رها شوم که اتفاق بدی می‌خواهد بیفتد.

احساس می‌کنم هر لحظه ممکن است یک فاجعه طبیعی، جنایی، حقوقی یا پزشکی برایم اتفاق بیفتد.

می‌ترسم که یک فرد خیابانی و ولگرد شوم.

می‌ترسم که مورد حمله قرار بگیرم.

احساس می‌کنم باید از پول و وسایل خود خیلی مراقبت کنم وگرنه ممکن است آن‌ها را از من بدزدند.

خیلی احتیاط می‌کنم تا مریض نشوم یا صدمه نبینم.

می‌ترسم تمام سرمایه خود را از دست بدهم و بیچاره شوم.

می‌ترسم به یک بیماری خطرناک مبتلا شوم، حتی وقتی هیچ‌گونه نشانه‌ای که پزشک تشخیص دهد، وجود ندارد.

یک شخص ترسو هستم.

می‌ترسم در جهان وقایع بدی نظیر جنایت، آلودگی محیط‌زیست و اتفاق بیفتد.

اغلب احساس می‌کنم که ممکن است دیوانه شوم.

اغلب احساس می‌کنم به یک حمله اضطرابی دچار شوم.

اغلب نگرانم از اینکه حمله قلبی به من دست دهد، حتی وقتی که دلایل پزشکی کمی وجود دارد.

احساس می‌کنم جهان جای خطرناکی است.

قادر نیستم از والدینم جدا شوم، کاری که هم‌سن‌وسال‌هایم انجام می‌دهند.

من و والدینم تمایل داریم خود را بیش از حد در مشکلات زندگی یکدیگر درگیر کنیم.

برای من و والدینم بسیار سخت است که بدون داشتن احساس گناه یا خیانت، مسائل جزئی خصوصی خود را از یکدیگر پنهان نگاه داریم.

من و والدینم مجبوریم هرروز با هم صحبت کنیم، وگرنه یکی از ما احساس گناه، ناامیدی یا تنهایی می‌کند.

اغلب احساس می‌کنم هویت جداگانه‌ای از والدین و همسرم ندارم.

اغلب احساس می‌کنم که انگار والدینم در من زندگی می‌کنند. من نمی‌توانم یک زندگی جداگانه‌ای برای خود داشته باشم.

خیلی سخت است از افرادی که با آن‌ها صمیمی شده‌ام جدا شوم، هرگونه جدایی مرا شدیداً دچار آشفتگی می‌کند.

با والدین و همسرم رابطه خیلی نزدیکی داریم به طوری که من واقعاً نمی‌دانم چه کسی هستم یا چه می‌خواهم.

وقتی که دیدگاه یا عقاید من با والدین یا همسرم تفاوت دارد، شدیداً آشفته می‌شوم.

اغلب احساس می‌کنم در رابطه با والدین یا همسرم، هیچ‌گونه حریم خصوصی‌ای ندارم.

احساس می‌کنم زندگی مستقل و جداگانه من والدینم را آزرده خواهد کرد.

من عشق و توجه کافی را دریافت نکرده‌ام.

فکر می‌کنم اگر کاری را بکنم که دلم می‌خواهد برای خودم دردسر درست می‌کنم.

احساس می‌کنم چاره‌ای ندارم جز اینکه به خواسته‌های دیگران تن بدهم، چون در غیر این صورت مرا ترک می‌کنند یا درصدد تلافی برمی‌آیند.

در روابطم به دیگران اجازه می‌دهم که بر من مسلط شوند.

همیشه به دیگران اجازه داده‌ام به جای من تصمیم بگیرند، درنتیجه من واقعاً نمی‌دانم برای خودم چه می‌خواهم.

احساس می‌کنم تصمیمات مهم زندگی‌ام را دیگران می‌گیرند.

به خاطر اینکه دیگران مرا ترک نکنند، همیشه در این فکرم که خوشایند دیگران باشم.

خیلی برایم مشکل است از دیگران تقاضا کنم حقوقم را رعایت کنند و احساساتم را در نظر بگیرند.

به جای اینکه عصبانیتم را نشان دهم به طریقی تلافی می‌کنم.

من بیشتر از بقیه مردم از برخورد اجتناب می‌کنم.

نیازهای خودم را بعد از نیازهای دیگران قرار می‌دهم وگرنه احساس گناه می‌کنم.

وقتی دیگران را دست‌تنها می‌گذارم یا مأیوسشان می‌کنم، احساس گناه می‌کنم.

من بیش از آنکه از مردم بگیرم، به آن‌ها می‌دهم.

من کسی هستم که نهایتاً کار مراقبت از نزدیکانم را انجام می‌دهم.

وقتی کسی را دوست دارم، تقریباً چیزی نیست که نتوانم تحمل کنم.

من آدم خوبی هستم، چون بیش از آنکه به فکر خودم باشم، به فکر دیگرانم.

در کارم معمولاً به طور داوطلبانه، وقت بیشتری صرف می‌کنم یا کار بیشتری انجام می‌دهم.

مهم نیست که چه قدر سرم شلوغ است، من همیشه می‌توانم وقتی را برای دیگران کنار بگذارم.

می‌توانم با چیز اندکی سر کنم، چون نیازهای من در حداقل است.

تنها وقتی خوشحال می‌شوم که اطرافیانم خوشحال باشند.

بس که سرگرم کارهای دیگران هستم، وقت کمی برای خودم می‌ماند.

من همیشه کسی بودم که به مشکلات دیگران گوش داده‌ام.

وقتی به کسی هدیه‌ای می‌دهم، احساس راحتی بیشتری می‌کنم تا وقتی که هدیه‌ای می‌گیرم.

مردم مرا فردی می‌بینند که برای دیگران زیاد کار می‌کنم ولی برای خودم کاری نمی‌کنم.

هر اندازه برای دیگران کار کنم باز هم کافی نیست.

اگر من کاری را که دوست دارم انجام بدهم، احساس ناراحتی می‌کنم.

برایم خیلی مشکل است که از دیگران بخواهم که نیازهایم را رفع کنند.

نگرانم که کنترل خود را از دست بدهم.

نگرانم که اگر نتوانم خشم خود را کنترل کنم به دیگران از لحاظ جسمی یا هیجانی ضربه بزنم.

احساس می‌کنم که باید هیجان‌ها و تکانه‌های خود را کنترل کنم چون در غیر این صورت احتمال دارد اتفاق بدی بیفتد.

خشم و رنجش زیادی در درونم وجود دارد که آن‌ها را بیان نمی‌کنم.

نسبت به نشان دادن احساسات مثبت مثل محبت و توجه به دیگران خیلی کمرو هستم.

بیان احساساتم نزد دیگران برایم سخت است.

برای من خیلی سخت است که راحت و خودانگیخته باشم.

آن‌قدر خودم را کنترل می‌کنم که مردم فکر می‌کنند آدمی بی‌احساس هستم.

مردم نظرشان این است که من عصبی و ناراحتم.

باید در هر کاری که انجام می‌دهم بهترین باشم، نمی‌توانم بپذیرم که نفر دوم باشم.

می‌کوشم هر کاری را به بهترین نحو انجام دهم.

باید در بیشتر اوقات در بهترین حالت باشم.

سعی می‌کنم منتهای تلاش خودم را بکنم، خوب بودن نسبی کار هیچ‌گاه راضی‌ام نمی‌کند.

آن‌قدر کار دارم که دیگر وقتی برای استراحت ندارم.

تقریباً هیچ‌یک از کارهایی که انجام می‌دهم کاملاً خوب نیست، همیشه می‌توانم بهتر کار کنم.

باید به تمام مسئولیت‌هایم عمل کنم.

احساس می‌کنم برای پیشرفت و دستیابی به خواسته‌های خود همواره تحت‌فشار هستم.

روابطم با دیگران صدمه دیده است چون خیلی به خودم سخت می‌گیرم.

سلامت من در خطر است. برای اینکه کارهایم را خوب انجام دهم، فشار زیادی را تحمل می‌کنم.

اغلب لذت‌ها و خوشی‌هایم را برای رسیدن به حد مطلوب فدا می‌کنم.

وقتی که کاری را اشتباه انجام می‌دهم احساس می‌کنم، مستحق انتقاد شدید هستم.

وقتی که کاری را اشتباه انجام می‌دهم، نمی‌توانم خودم را ببخشم یا برای اشتباهاتم بهانه‌تراشی کنم.

خیلی اهل رقابت هستم.

ارزش زیادی برای پول و منزلت اجتماعی قائلم.

همیشه باید در هر کاری بهترین باشم.

وقتی از کسی چیزی می‌خواهم، خیلی برایم سخت است نه بشنوم.

اگر نتوانم چیزی را که می‌خواهم به دست آورم دچار خشم و تندخویی می‌شوم.

آدم خاصی هستم و نمی‌توانم محدودیت‌هایی را که بر سر راه مردم دیگر وجود دارد، بپذیرم.

از اینکه مرا محدود کنند یا نگذارند کاری را که می‌خواهم بکنم، متنفرم.

احساس می‌کنم نباید از قانون‌ها و قراردادهای بهنجاری که مردم تابع آن‌ها هستند، اطاعت کنم.

احساس می‌کنم کاری که من باید بکنم، ارزشمندتر از کارهای دیگران است.

معمولاً نیازهایم را بر نیازهای دیگران مقدم می‌دارم.

اغلب متوجه می‌شوم که به قدری درگیر کارهای خود هستم که دیگر نمی‌توانم وقتی را به بودن با دوستان یا خانواده‌ام اختصاص دهم.