ویدیوی سفری به چشم ما درباره عملکرد چشم است. چشمهای ما ابزار بینایی ما می باشند. تقریباً عملی نیست که حس بینایی در آن دخیل نباشد، و با توجه پیشرفتهای روز افزون و آلودگی های زیست محیطی مختلف هر روز شرایط برای این اندام حسی انسان بدتر می شود. در این ویدیو علاوه بر توضیح چگونگی عملکرد به برخی از مخاطرات امروزی اشاره شده است.
توضیحات ویدیوی سفری به چشم شما
عملکرد و ساختار چشم بسیار پیچیده است. هر چشم، به طور مداوم مقدار نور وارد شده به چشم را بر اساس دوری یا نزدیکی جسم به خود تنظیم کرده و می تواند بر روی اجسام متمرکز شود. این عضو بدن به طور مدام در حال تولید تصویر از اشیاء و انتقال آن به مغز است. حدقه چشم، حفره استخوانی است که شامل کره چشم، عضلات، اعصاب و عروق خونی، و همچنین سازه هایی که به تولید و تخلیه اشک کمک می کنند، می باشد. هر حدقه ساختار گلابی شکل دارد که از چندین استخوان تشکیل شده است.
پوشش بیرونی کره چشم از یک لایه نسبتا سخت سفید به نام صلبیه (یا سفیدی چشم) تشکیل شده است. در نزدیکی جلوی چشم، در منطقه حفاظت شده توسط پلک ها، صلبیه توسط یک غشاء نازک و شفاف (ملتحمه)، که تا لبه قرنیه ادامه دارد، پوشیده شده است. این غشاء سطح تماس قسمت مرطوب پلک ها و چشم را پوشش می دهد.
نور از قرنیه، لایه منحنی و شفاف که در جلو عنبیه و مردمک قرار دارد، وارد چشم می شود. قرنیه به عنوان یک پوشش محافظ برای چشم کار می کند و همچنین کمک می کند نور بر روی شبکیه در پشت چشم تمرکز شود. نور پس از عبور از قرنیه، وارد مردمک (نقطه سیاه در وسط چشم) می شود.
عنبیه گرد و قسمت رنگی چشم است که مردمک را احاطه کرده و مقدار نوری که وارد چشم می شود را کنترل می کند. عنبیه اجازه می دهد تا زمانی که محیط تاریک است نور بیشتری وارد چشم شده و در زمانی که نور زیاد است نور کمتری وارد آن شود. این موضوع باعث می شود مردک کوچک و بزرگ شود. بنابراین، مردمک مانند دیافراگم یک لنز دوربین نسبت به تغییر مقدار نور در اطراف، تغییرات فوری کرده و منقبض می شود. اندازه مردمک توسط عملکرد عضلات مردمک اسفنکتر و عضلات گشادکننده کنترل می شود.
در پشت عنبیه لنز قرار دارد. با تغییر شکل این عضو، در ساختار چشم نور بر روی شبکیه متمرکز می شود. این کار از طریق عمل ماهیچه های کوچک به نام ماهیچه مژکی انجام می شود. لنز برای تمرکز بر روی اشیاء نزدیک ضخمی تر شده و برای دیدن اشیاء دورتر و تمرکز بر روی آن ها، نازک تر می شود.
شبکیه چشم حاوی سلول هایی است که مجهز به حس گرهای نوری (گیرنده) هستند و توسط رگ های خونی تغذیه می شوند. حساس ترین قسمت شبکیه یک منطقه کوچک به نام ماکولا است، که دارای میلیون ها گیرنده های نوری فشرده (سلول های مخروطی نیز نامیده می شود) می باشد. چگالی بالا از سلول های مخلوطی در ماکولا باعث می شود تصویر دقیق تری در مغز ایجاد شود. این دقیقا مشابه زمانی که است که دوربینی، مگا پیکس بالایی داشته باشد. در این حالت وضوح تصویری که توسط این دوربین تولید می شود بسیار بالاست.
هر گیرنده نوری به یک فیبر عصبی متصل است. فیبرهای عصبی به همراه گیرنده های نوری با هم تشکیل عصب بینایی را می دهند. دیسک نوری، بخش اول عصب بینایی است، که در پشت چشم قرار دارد. گیرنده های در شبکیه، تصویر را به سیگنال های الکتریکی تبدیل می کنند. این سیگنال ها توسط عصب بینایی به مغز حمل می شوند. دو نوع اصلی از گیرنده های نوری وجود دارد: مخروطی و میله ای.
گیرنده های مخروطی برای وضوح بیشتر و دیدن دقیق تر رنگ ها در مرکز بینایی طراحی شده و به طور عمده در ماکولا قرار گرفته اند.گیرنده های میله ای هم برای دیدن در شب طراحی شده است. گیرنده های میله ای بیشتر از گیرنده های مخروطی به نور حساس هستند، اما آنها به دیدن رنگ ها و دقیق شدن مرکز بینایی کمکی نمی کنند. گیرنده های میله ای به طور عمده در مناطق محیطی شبکیه وجود دارند.