آزمون 90 – SCL

 هدف آزمون SCL ، ارزیابی علائم روانی است.

 فرم اولیه آزمون 90- SCL توسط درگوتیس ، لیپمنو کووی ( 1973 ) ، فرم نهایی آن توسط درگوتیس و ویکلزوراک ( 1976 )

سنجش پایایی ابعاد 9 گانه آزمون 90- SCL از دو روش محاسبه پایایی به روش آزمون مجدد صورت گرفته است. برای محاسبه ثبات درونی آزمون SCL که بر روی 219 نفر داوطلب در ایالات متحده در جهت سنجش ثبات و یکنواختی سؤالات انجام گردید از ضرایب آلفا و کودر ریچاردسون 20 استفاده شده است. نتایج تمام ضرایب به­دست آمده برای 9 بعد کاملاً رضایت­ بخش بوده است. بیش­ترین همبستگی مربوط به بعد افسردگی با 9% و کم­ترین آن­ها روان­پریشی با 77% بوده است.

پایایی تست مجدد که ثبات آزمون را در طول زمان می­سنجد بر روی 94 نفر بیمار روانی نامتجانس و پس از یک هفته ارزیابی اولیه صورت گرفت. اکثر ضرایب دارای همبستگی بالا بین 78% تا 9% بوده­اند. ( نانالی 1970 )

اعتبار: سؤالات یک آزمون وقتی دارای اعتبار است که بتواند مفاهیمی را که آزمون به‌منظور آن ساخته شده است را ارزیابی کند. مطالعات متعددی در جهت تعیین انواع آزمون انجام گردیده است. در زمینه اعتبار هم­زمان دراگوتیس ، ویکلزوراک آزمون SCL را به همراه MMPI بر روی 119 آزمودنی داوطلب اجرا نمودند. همبستگی مربوط به ملاک افسردگی با 0/73 و کم­ترین همبستگی ، ترس مرضی با 0/36 بوده است.

وایزمن و همکاران ( 1976 ) در یک مطالعه بالینی افسردگی، آزمون SCL را بر روی معتادین متادون به-کار برده و نتایج نشان داد که آزمون SCL می­تواند به­خوبی گروه­های افسرده معتاد را تمیز دهد ( وایزمن ، اسلوبتر ، پروسف ، مریتس و هوارد 1976 ) نشان دادند که آزمون 90- SCL نسبت به تغییرات ناشی از بیوفیدبک در بیماران با درد مزمن حساس می­باشد. دراگوتیس ، لوبو ، فولستاین و آبلوف ( 1983 ) آزمون SCL را بر روی بیماران سرطانی که قبلاً وجود اختلال روانی در آن­ها به ­وسیله پرسشنامه سلامتی بیمارستان تعیین شده بود به­ کار بردند. نتایج نشان داد که آزمون 90- SCL به­ خوبی قادر به تمیز بین بیماران سرنده شده نیازمند مداخله درمانی ، با کسانی که احتیاج به شیوه درمانی خاصی نداشته بوده است.

اولین مرحله در نمره گذاری آزمون SCL انتقال 90 سؤال به فرم مخصوص پاسخ­ها است. مرحله بعدی به ­دست آوردن جمع ضرایب ناراحتی برای هر یک از ابعاد 9 گانه و سؤالات اضافی آزمون است. این کار با جمع زدن کلیه شماره­های غیر از صفر هر بعد انجام می­شود. در سومین مرحله میزان جمع ناراحتی هر بعد را به استثنای سؤالات اضافی بر تعداد سؤالات آن بعد تقسیم نموده ، این عملیات را تا دو رقم اعشار ادامه می­دهیم. در نتیجه نمره خام هر یک از ابعاد به ­دست خواهد آمد. در مرحله چهارم جمع کل ضرایب ناراحتی برای علائم ابعاد 9 گانه و سؤالات اضافی را محاسبه نموده ، عدد حاصل را بر 90 تقسیم می­کنیم تا معیار کلی علائم مرضی ( یعنی GSI ) به­دست می­آید. در مرحله بعد باید تعداد جواب­های مثبت علائم یعنی جواب­هایی که غیر از صفر گرفته­ اند شمارش می­شوند تا جمع علائم مرضی ( یعنی PSI ) به ­دست آید. اگر جمع ضرایب ناراحتی را بر رقم حاصل PSI تقسیم کنیم مقدار معیار ضریب ناراحتی ( یعنی PSI ) به­ دست خواهد آمد. پس از آن باید به فرم مناسب رجوع شود تا این نمرات خام به مقیاس T تبدیل گردند. اگر آزمودنی به بیش از 20 % سؤالات آزمون و یا بیش­ از 40 % سؤالات هر بعد پاسخ ندهد سنجش آزمون و یا بعد مورد نظر معتبر نخواهد بود.

پس از پایان کار نمرات عبارت هر مقیاس را جداگانه جمع زده می­شود و آنگاه بر تعداد عبارات آن مقیاس تقسیم می­شود که نتیجه به­ دست آمده میانگین نمره خود روی آن مقیاس است.

معمولاً میانگین 1 و بالاتر از آن حالت مرضی و 3 و بالاتر از آن روان­پریشی را نشان می­دهد. در مقیاس هایی چون روان­پریشی نمره پایین­ تر نیز نشان­ دهنده روان­پریشی می­باشد و در معیار افسردگی نمره بالاتر از 2 معمولاً نشان­ دهنده افسردگی شدید و پریشی است.