اختلال بی نظمی خلق اخلالگر به صورت طغیان های خشم مکرر و شدید که به صورت کلامی و یا رفتاری (پرخاشگری جسمانی به افراد یا اموال) آشکار می شوند که مدت و شدت آن با موقعیت یا تحریک تناسب ندارد. طغیان های خشم با سطح رشد نا هماهنگ هستند و به طور متوسط سه بار یا بیشتر در هفته اتفاق می افتد. خلق بین طغیان های خشم تقریبا هر روز تحریک پذیر و برای دیگران قابل مشاهده می باشد. همه این ملاک ها 12 ماه یا بیشتر وجود دارند و دوره ای به مدت 3 ماه پی در پی بدون این نشانه ها وجود نداشته است. افراد مبتلا باید طغیان های کلامی یا رفتاری و خلق تحریک پذیر را در دو یا سه موقعیت داشته باشند و حداقل در یکی از این موقعیت ها شدید باشد. تشخیص این اختلال برای اولین بار نباید قبل از 6 و بعد از 18 سالگی باشد. طغیان ها در پاسخ به ناکامی روی می دهد.
از جمله عوامل موثر در ایجاد این اختلال سابقه ی قابل ملاحظه ی تحریک پذیری مزمن، ناتوانی در نامیدن هیجان چهره، تصمیم گیری مشوش، کنترل شناختی و کژکاری در تکالیف آماده سازی توجه در ارزیابی پاسخ به محرک های هیجانی می باشد.
میزان شیوع کلی 6 ماهه تا 1 ساله این اختلال 2 تا 5 درصد می باشد. این اختلال در کودکان دبستانی و در مردان بالاتر از نوجوانان و زنان است.
شروع این اختلال باید قبل از 10 سالگی باشد و این تشخیص نباید کودکانی که سن رشدی کمتر از 6 سال دارند نباید داده شود. نشانه های این اختلال با افزایش سن کودکان تغییر می کند. احتمال تغییر تحریک پذیری به اختلال دو قطبی بسیار پایین است. کودکانی که به طور مزمن دچار تحریک پذیری هستند، در بزرگسالی در معرض خطر ابتلا به اختلال های افسردگی و یا اختلالات اضطرابی هستند. با در نظر گرفتن تحریک پذیری غیر دوره ای و سن ابتلا قبل از نواجوانی می توان این اختلال را از اختلال دوقطبی در کودکان متمایز کرد.
- اختلال لجبازی و نافرمانی
- اختلال طیف اوتسیم
- اختلالات اضطرابی
- اختلالات خلقی
- تغییر رفتار
- رفتار درمانی
- داروهای محرک مانند ریتالین
- آموزش خانواده و معلمان درباره این اختلال و نحوه برخورد با وقایع به جای مجازات
- استراتژی محرومیت سازی
- اقدامات پیشگیرانه، مانند بردن کودکان به یک مکان امن برای کاهش طغیان خود
- مشاوره از روانشناسان مدرسه
- تجویز ریسپریدون، آنتی سایکوتیک
- رفع اختلال در خانواده
- اصلاح رژیم غذایی کودک
به زودی
به زودی
به زودی
رضا پسر 12 ساله ای که توسط روان پزشک خود برای بستری محدود معرفی شده بود. علت ارجاع او تعارض های مکرری بود که موجب ترس همکلاسی ها و اعضای خانواده شده بود. به گفته ی والدین او، رضا پسری دمدمی و تحریک پذیر بود و دوره های مکرری وجود داشت که او را به یک هیولای خشمگین تبدیل می کرد. هیچ کس نمی توانست برای او حد و مرزی بگذارد. در این اواخار او درب انباری را شکسته بود تا بازی ویدئویی که والدینش از او محروم کرده بودن را بدست آورد. در مدرسه به علت باخت در بازی شطرنج به صورت یکی از پسرها مشت زده بود و به همین علت از مدرسه تعلیق شده بود. تحمل او در برابر ناکامی کمتر از همسالانش بود. او هیچ سابقه ای از سرخوشی، خود بزرگ بینی یا کاهش نیاز به خواب که بیش از یک روز طول بکشد نداشت. والدینش هیچ گزارشی از توهم، سوء رفتار، سانحه، افکار خودکشی، افکار دیگر کشی، میل به آسیب به خود یا برنامه ریزی برای آسیب رساندن به دیگران را ندادند.
