اختلال کابوس (Nightmare Disorder)

اختلال کابوس به صورت رویاهای ادامه دار و بسیار ناراحت کننده که در خاطر فرد می ماند و تکرار هم می شوند، مشخص می شود. محتوی آن اقداماتی در جهت اجتناب از تهدیدها برای بقا، ایمنی و تمامیت جسمانی در این رویا می باشد. کابوس در نیمه ی دوم دوره ی خواب اتفاق می افتد. فرد بعد از بیدار شدن هشیار و از موقعیت خود آکاه می باشد. این اختلال منجر به ایجاد مشکل و ناراحتی بالینی در زمینه های مهم زندگی می شود. این اختلال با توجه به مدت زمان آن می تواند حاد (1 ماه یا کمتر)، نیمه حاد (بیشتر از 1 ماه و کمتر از 6 ماه) و مداوم (بیشتر از 6 ماه) باشد. شدت آن نیز می تواند از خفیف (به طور متوسط کمتر از یک دروه د رهفته)، متوسط ( یک یا چند دوره در هفته ولی کمتر از هر شب) و شدید ( دوره های هر شب) متفاوت باشد.

کابوس ها اغلب با توالی طولانی، گسترده و داستان مانند که تصویر سازی ذهنی هستند و واقعی به نظر می رسند که منجر به اضطراب، ترس یا هیجانات ملال آور دیگر می شود. معمولا بعد از تجربه های آسیب زایی رخ می دهد که ممکن است بازسازی موقعیت تهدید کننده باشد ولی غالبا این چنین نیست. بعد از بیدار شدن آن ها را به یاد می آورد و می توانند توصیف کنند. این اختلال فقط در هنگام خواب با حرکت سریع چشم روی می دهد و بر همین اساس می توانند در طول خواب رخ دهد اما اغلب در نیمه ی دوم خواب دیده می شوند که خواب طولانی و شدیدتر نیز هست.

افسردگی و خطاهای شناختی
بخوانید

از عواملی که شدت REM اوایل شب را زیاد می کنند می توان به تکه تکه شدن یا محرومیت از خواب، پرواز زدگی و دارو های حساس به REM اشاره کرد. کابوس ها با بیدار شدن و برگشت هشیاری کامل تمام می شوند اما هیجانات دردآور تا زمان بیداری ادامه دارد و مشکل به خواب برگشتن و ناراحتی در روز را ایجاد می کنند. برخی از کابوس که بد رویا نام دارند ممکن است موجب بیداری فرد نشود ولی در خاطر می ماند. فلج خواب مجزا، دیدن کابوس هنگام شروع دوره ی REM و هیجان ملال آور با احساس بیدار بودن و ناتوانی در حرکت کردن به صورت ارادی می باشد.

در توصیف کابوس ها ممکن است به برانگیختگی خودمختار خفیف یعنی عرق کردن، تپش قلب و تنفس سریع اشاره شود. حرکات بدن و آواگری به علت فقدان تونوس عضلات اسکلتی مرتبط با خواب را نمی توان توصیف کرد ولی همانند آن در موقعیت استرس هیجانی، پراکندگی خواب و اختلال استرس پس از آسیب وجود دارد. افراد مبتلا بیشتر در معرض خطر اندیشه پردازی خودکشی و اقدامات خودکشی قرار دارند.

وقایع ناگوار در گذشته، اختلالات شخصیت، محرومیت از خواب، برنامه های خواب-بیداری نامنظم و ژنتیک می تواندد از عوامل دخیل در این اختلال باشند.

این اختلال در دوران کودکی تا نوجوانی شیوع بالایی دارد. در پسرها و دختر ها از سن 10 تا 13 سالگی شاهد افزایش این اختلال هستیم و در زنان تا 20 الی 29 سالگی این اختلال ادامه دارد و در مردان کاهش می یابد. به طور کلی شیوع این اختلال در هر دو جنس با افزایش سن کاهش می یابد. در بزرگسالان شیوع در ماه 6 درصد و شیوع مکرر آن 1 تا 2 درصد می باشد.

اختلال مسخ شخصیت/ واقعیت (Depersonalization/ Derealization Disorder)
بخوانید

اغلب کابوس ها بین 3 تا 6 سالگی شروع و در اواخر نوجوانی یا اوایل بزرگسالی به اوج خود می رسد. شروع آن در کودکی ممکن است به علت عوامل استرس زاس حاد یا مزمن روانی-اجتماعی باشد و احتمال برطرف شدن خود به خودی آن کم می باشد. در تعداد کمی از افراد کابوس های مکرر تا بزرگسالی ادامه و دایمی می شوند. محتوی آن در سنین مختلف متفاوت می باشو اما ویژگی های اصلی آن در همه ی گروه های سنی یکسان است.

  • بیماری قلبی کرونری
  • سرطان
  • بیماری پارکینسون
  • اختلال استرس پس از آسیب
  • اختلال بی خوابی
  • اختلال طیف اسکیزوفرنی
  • اختلالات خلقی
  • اختلالات اضطرابی
  • اختلال سازگاری
  • اختلالات شخصیت
  • داغدیدگی

درمان کابوس معمولا ضروری نیست. با این حال، اگر کابوس باعث ناراحتی یا اختلال خواب و دخالت در عملکرد روزانه شما می شود، به درمان احتیاج دارد. شناسایی علت اختلال کابوس کمک به درمان می کند. بر این اساس درمان ها شامل:

  • دارو درمانی
  • درمان اضطراب و دیگر اختلالات روانی همراه
  • درمان پزشکی
  • درمان بازگویی رویا

به زودی

به زودی

به زودی

به زودی

local_library

گردآوری شده توسط گروه آموزشی فکر بنیان

warning

استفاده از مطالب فکر بنیان صرفاً با ذکر منبع (WWW.FEKRBONYAN.COM) بلامانع است.

Telegram
Instagram
YouTube

مطالب مرتبط

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

Fill out this field
Fill out this field
لطفاً یک نشانی ایمیل معتبر بنویسید.