صحبت کردن با بچه‌ها زمانیکه احتیاج به کمک دارند برای والدین کاری سخت و دشوار است؛ به عنوان والدین و یا معلم، شما در خط اول برای حمایت از کودکان و نوجوانان هستید. داشتن ارتباطی باز و صمیمی و ایجاد حس اعتماد در آنها برای شما اهمیت بسیاری دارد. هنگامی که کودکان و نوجوانانتان دچار یک سری مشکلات می‌گردند، از آنها بخواهید با احساسی آسوده جهت دریافت کمک به شما مراجعه کنند.
به همان اندازه اینکه شما توانایی شناسایی مبارزات عاطفی و احساسی کودکتان را داشته باشید، اهمیت بسیاری دارد. کودکان و نوجوانان تمایل دارند که احساساتشان را درونی سازند.
چنانچه چیزی موجب تصدیق خاطر آنها گردد (آنها را دچار مشکل سازد)، ممکن است درباره ی آن هیچ صحبتی نکرده و از شما درخواست پشتیبانی و حمایت نکنند.
گاهی اوقات، آنها متوجه امکان پذیر بودنِ کمک نمی‌شوند. بنابراین، برای والدین و معلمین بسیار ضروریست که هنگامی که چیزی اشتباه است، قادر به شناسایی آن باشند و البته بدانند که چگونه به کودک یا نوجوانشان نزدیک شوند.
بچه‌ها را به صحبت کردن با خودتان وادار کنید به گونه‌ای که حس شود این یک چالش است. نکات زیر می‌تواند برای شروع یک گفتگو و درک آنچه که در زندگی‌شان در جریان است مفید باشند.
در آنها احساس امنیت ایجاد کنید.
شما می‌خواهید کودکان و نوجوانانتان را آزاد بگذارید تا در صحبت کردن با شما احساس آسودگی داشته باشند. آشکار نمودن اینکه چرا شما قصد دارید با آنها صحبت نمایید امری ضروری است.
به ویژه کودکان از این که به یک کنار کشیده شوند تا با آنها صحبت کنیم می‌ترسند، چرا که حس می‌کنند قصد تنبیه و یا مجازاتشان را داریم. به آنها اطمینان بدهید که اینطور نیست بلکه شما آنجایید تا از او پشتیبانی کنید.
پدر و مادر ممکن است یک برنامه ریزی زمانی را برای بحثِ یک به یک (متقابل) به صورت منظم در نظر بگیرند، مثلاً هفته‌ای یک بار و یا هفته‌ای دوبار در زمان صرف ناهار همراه با کودک یا نوجوانشان، به صحبت بپردازند.
به آنها گوش کنید.
برای شنیدن هر آنچه که کودک یا نوجوانتان قصد گفتن دارد بطور فعالانه زمان بگذارید. بسیاری از اوقات، همه ی بچه‌ها یا نوجوانان دلشان می‌خواهد کسی به آنها گوش دهد. سعی کنید قبل از ارائه ی پیشنهادات خود، متوجه دیدگاه آنها نیز بشوید.
گاهی اوقات اضطرابتان می‌تواند بی درنگ شما را برای تلاش در رفع همه چیز برانگیزد. اما در بیشتر مواقع، بهترین کمکی که شما می‌توانید انجام دهید این است که به دقت به صحبت‌های آنها گوش فرا دهید.
تأیید و حمایت نیازمندی آنها به کمک.
برای مثال اگر کودک یا نوجوانتان به شما می‌گوید که غمگین یا افسرده است، به او بگویید مفتخرید و این باعث افتخار شماست که او احساسش را با شما در میان گذاشته. اجازه دهید بدانند که شما از شجاعت آنها برای صحبت نمودن و همینطور احساس اعتماد به شما برای کمک به آنها، قدردان هستید.
اگر به نظر می‌رسد که کودکتان به کمک بیشتری احتیاج دارد، با متخصصی مناسب جهت این امر مشورت کنید. ممکن است نخست شما خواستار این باشید که با روانشناس یا همان مشاور مدرسه صحبت نمایید.
خالص باشید.
از صحبت نمودن همانند یک متن نمایشنامه خودداری کنید. نوجوانان، غیر واقعی بودنِ حرف‌های شما را تشخیص می‌دهند. اگر شما با آنها رو راست، قابل اعتماد و راحت باشید به آنها کمک می‌کند که آنها نیز رو راست، قابل اعتماد و راحت باشند.
از اظهار به ندانستن نترسید (از اینکه بگویید نمی‌دانم نترسید).
به عنوان والدین و یا معلم، پذیرش اینکه شما پاسخ همه چیز را نمی‌دانید، قابل قبول است. با این حال اگر یک بچه یا نوجوان از شما چیزی می‌پرسد، شما باید برای یافتن پاسخ و یا پیدا کردن کسی که می‌تواند در این باره به شما کمک کند تلاش نمایید.
علائم هشدار دهنده خودکشی: خودکشی قابل پیشگیری است.
دو مرحله ی مهم در پیشگیری از خودکشی شناخت علائم هشدار دهنده و کمک گرفتن در خصوص این مورد است. علائم هشدار دهنده ممکن است شامل استفاده از الکل یا مواد مخدر، افت ناگهانی در عملکرد تحصیلی در مدرسه و یا صحبت کردن در مورد مرگ یا صدمه زدن به خود است.
اگر فکر می‌کنید کودک یا دانش آموزتان در بحران است، بلافاصله با 911 تماس گرفته و منتظر کمک وی به شیوه‌های مخصوص به خودش باشید.
